Σχολή Χειμερινού Βουνού (Winter Mountaineering School)

Όλα τα σωματεία της ΕΟΟΑ (Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης) διοργανώνουν ετήσια και κατά τους χειμερινούς μήνες (Ιαν, Φεβρ, Μάρτ) τη Σχολή Ορειβασίας με σκοπό την εκπαίδευση νέων ορειβατών σε συνθήκες χειμερινού βουνού, τους κινδύνους που παραμονεύουν αλλά και την αποφυγή τους, καθώς και μαθήματα προσανατολισμού, αζιμουθίου, χαρτών, πιολέ, βηματισμού κ.λπ.

Ο ΕΟΣ Αχαρνών διοργάνωσε στα εξης ΣΒΚ τη σχολή του:
στο Μαίναλο
στη Ζήρεια
στον Ταύγετο
στα Βαρδούσια

Η φετεινή σχολή αποτελείται απο διαμάντια παιδια... και εμένα φυσικά!! Ήταν η χρονιά που είχε πέσει το περισσότερο χιόνι της δεκαετίας και φυσικά το χορτάσαμε δεόντως Αρχίσαμε το πρωτο ΣΒΚ στο Μαίναλο Αρκαδίας, όπου το μάθημα περιελάμβανε θεωρία δίπλα στο τζάκι αλλά και έξω με πτώσεις και άλλα τρελλά και τελικά ανάβαση στην Οστρακίνα, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1981μ. Για τη συμμετοχή δεν απαιτείται προηγούμενη γνώση και εμπειρία παρά αγάπη για τη φύση και σχετικά καλή φυσική κατάσταση...

.. και αυτοί ήταν και οι λόγοι που με ώθησαν να παρακολουθήσω τη σχολή, αν και μου δινόταν η ευκαιρία να μάθω και κάποια άλλα πράγματα, σαν να ήμουνα ένας καλός πρόσκοπος. Το καταφύγιο αποτελείται απο δυο μεγαλα δωματια με κρεββατια καταφυγίου (πανω-κάτω). Επέλεξα, λόγω απειρίας, ένα κρεββατι δίπλα στο βορεινό τοιχο και όλο το βραδι δεν μπορούσα να κοιμηθώ απο το κρυο που ξερνούσε ο τοίχος... σώθηκα όμως γιατι είχα μαζί μου το κάρυματ, και το χρησιμοποίησα σαν μονωτικό υλικό...

Το πρωί, εγερτήριο στις 5.30 (πάντα αυτό γινόταν, που έπρεπε μέσα σε 15 λεπτά να είσαι έτοιμος με κραμπόν και δεμένος σε σχοινοσυντροφιά..... χαχα... ασε το δάσκαλο να φωνάζει.... Εγω βγήκα εξω με πολικό κρύο και φωτογράφησα το αντικρινό βουνό να λούζεται στις πρωινές ακτίνες του ήλιου. Το τοπίο ειναι εκπληκτικό, πρώτη φορά συναντώ τέτοια φύση και μάλιστα τόσο πρωί..

Ένα απο τα θεωρητικά μαθήματα ήταν η  επαφή με τις αντίξοες συνθήκες του βουνού, ο αγώνας για να ξεπεραστούν οι συνεχείς δυσκολίες και να ανέβουμε στην κορφή, η αλληλεγγύη με τους συντρόφους μας (ηθική του βουνού), αλλά και αξέχαστες στιγμές συντροφικότητας και αλληλεγγύης.Στη φωτό με πιολέ, GPS, φωτογραφική μηχανή και σφυρίκτρα στην κορυφή της Οστρακίνας.

Ο στόχος επιτεύχθηκε. Φθασαμε κορυφή και η ομάδα (γυρω στα 30 άτομα) βγάζουμε την παραδοσιακή φωτογραφία με ψηλά τα πιολέ ως ένδειξη επιτυχίας στην επίπονη προσπάθειά μας...(που είμαι εγω;;;) Όποιος θέλει να παρακολουθήσει μια ανάλογη σχολή θα πρέπει να έχει χειμερινό εξοπλισμό, δηλαδή μπότες αδιάβροχες, γκετες, κραμπόν για τον πάγο, πιολε και αργότερα σχοινιά, αλουμινογωνιές, παγόβιδες αλλά και ειδικό ρουχισμό σε ισοθερμικά εσώρουχα.

Οι αναβάσεις ξεκινούν πάντα με μια εύκολη πεζοπορική ανάβαση. Στο καταφύγιο, αφού αφήσουμε ανω-κάτω τα σακκίδια, γίνεται το θεωρητικό μάθημα σε σχέση με τον εξοπλισμό, τη διατροφή και τους κινδύνους στο βουνό. Στη συνέχεια οι αναβάσεις δυσκολεύουν προοδευτικά, σε βουνά όπως θα δούμε, στη Ζήρεια, στον παρνασσό, στον Ταύγετο και τέλος στα Βαρδούσια.

Τα καταφύγια, είναι όμορφα και λιτά πέτρινα καταλύματα που δένουν αρμονικά με το ορεινό περιβάλλον, όμως κάποιοι προτιμούν την διαβίωση στη φύση σε πολύ καλούς υπνόσακκους (comfort -12C) και αντίσκοινο τεσσάρων εποχών.. αυτές οι .."Σπαρτιάτικες" ανέσεις που το καταφύγιο δεν προφέρει...

Πως είναι το πρόγραμμα για το επόμενο ΣΒΚ;;;

 

Το δεύτερο ΣΒΚ ήταν στη Ζήρεια.... με τόση χιονόπτωση που δεν μπορούσα να το φανταστω... αλλά η έκπληξη ήταν η νυκτερινή άσκηση, για την οποία θα σας μιλήσω πιο κάτω... Είναι ένα βουνο στα 2374μ που βρίσκεται πάνω απο το Ξυλόκαστρο και απέχει περίπου στα 5-8 χλμ απο τα Άνω Τρίκαλα. Το βουνο ειναι επιβλητικό όταν έρχεσαι απο την Αθήνα και εκεί, λίγο μετα τον Ισθμό το βλέπεις απέναντί σου να ξεπροβάλλει. Είναι πράγματι εντυπωσιακό....

Η πορεία στη Ζήρεια (σλαύικο όνομα ενω το ελληνικό ειναι Κυλλήνη, που ελάχιστοι το γνωρίζουν) περιέχει μια κυκλική διαδρομή, έτσι ώστε να έχει τα στοιχεία της απώλειας του προσανατολισμού και τη διαχείρηση κρίσης!!! Έπειδή είναι βραχώδες, χωρίς χιονι και παγετό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να προκύψει... σήμερα όμως τα πράγματα ειναι πολύ διαφορετικά.....

Αρχίζουμε την πορεία μας με αραιή χιονόπτωση και κρυο..όλοι στη σειρά παρακαλώ.... σημερα το πρόγραμμα έχει πτώσεις, καρμποναζ καθως και δέσιμο σε σχοινοσυντροφιές.. έτσι ώστε αν κάποιος γλυστρήσει, οι υπόλοιποι να προλάβουν και να τον συγκρατήσουν...

Ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε τα κραμπόν. Αυτά είναι "σανδαλάκια" με ανοξείδωτες μύτες, που τα φοράμε κάτω απο τις μπότες και δένουν σε μορφή semi-fast ή fast, έτσι ώστε όταν πατάμε πάνω σε πάγο, να μην γλυστράμε... ειναι απο τα πλέον απαραίτητα εφόδια στο χειμερινό βουνό... παράλληλα δεν βαστάμε πλέον τα μπατόν αλλά το πιολέ...

.. και συνεχίζουμε την ανάβαση για την κορυφή... αρχικά περναμε μέσα απο ένα λούκι και προσεγγίζουμε το καταφύγιο του ΕΟΣ Κορίνθου και συνεχίζουμε μέχρι το διάσελο. Η αριστερή πλευρά έχει κλίση γύρω στις 35-40 μοίρες και είναι ιδανική για χιονοστοιβάδες.. ΠΡΟΣΟΧΗ λοιπόν... πριν 2 χρόνια εδώ είχε παρασύρει κάποιους ορειβάτες και τους τραυμάτισε ευτυχώς ελαφριά... ήσαν πολύ τυχεροί...

και προχωράμε μέχρι να βρούμε τις πόρτες... (έτσι ονομάζουμε συνήθως τα σημεία εκείνα στα οποία το μονοπάτι διέρχεται μέσα απο μεγάλους βράχους) και συνεχίζουμε για το οροπέδιο των 2000μ. Απο εδώ μέχρι την κορυφή υπάρχει συνεχή και επίπονη ανηφόρα.... Στην αριστερη φωτό φαίνεται η Μικρή Ζήρια, η ανάβαση της οποίας γίνεται απο τη Στυμφαλία και το Κιάτο.

Αρχίζουμε να σκάβουμε... ειναι η ώρα του μαθήματος. Περιλαμβάνει μαθήματα χιονοστοιβάδος. πρώτα μαθαίνουμε, πώς τα διαφορετικά στρώματα που βρίσκονται κάτω απο το φρέσκο χιόνι ευθύνονται για να γίνει το κακό. Πράγματι, διακρίνουμε διαφορα στρώματα, άλλα σαν παγοκολώνα και άλλα πιό μαλακά... δεν ειναι όλα συμπαγή μεταξύ τους και αυτός ειναι ο λόγος του avalance!!

Η μεγαλύτερη επικινδυνότητα είναι για επικλινές έδαφος των 35-40 μοιρών και όταν ευνοούν οι συνθήκες. Τότε η μια πλάκα χιονιού γλυστρά πάνω στην άλλη και παρασύρει μαζί της μεγάλη ποσότητα χιονιού. Στην περίπτωση της Ζήρειας πριν καποια χρόνια, η πρόκληση προήλθε απο τον ήχο μιας βροντής... Εδώ, ο δάσκαλος μάς εξηγεί όλη τη διαδικασία της χιονοστοιβάδος... μου λένε, πώς στα Ιμαλάια μόνο ο θόρυβος που κανουν οι χιονοστοιβάδες, μακρυά πάνω στις βουνοκορφές, είναι ικανές να σε κρατήσουν άγρυπνο όλη τη νύκτα....

Βρισκόμαστε μέσα στο λουκι (βασικά ειναι μια εναλλακτική διαδρομή και παράκαμψη) για να βρεθούμε στο οροπέδιο και απο εκεί στην κορυφή. Όπως φαίνεται στη φωτό, η ομάδα ακολουθεί αραιά για λόγους ασφάλειας, αν και την κούραση πρέπει να την αισθανόμαστε ήδη..

Σε καποια απότομη και ασφαλή πλαγια σταματήσαμε για να κάνουμεπτώσεις, δηλαδή εσκεμμένες πτώσεις (με πιολέ) ανάσκελα, μπρούμιτα και υπτίως (!!), δηλαδή όλες τις παραλλαγές που μπορούν να προκύψουν....

Επιτέλους κορυφή με πολύ ομίχλη.... και το γιορτάζουμε όπως πρέπει, με τα μπατόν ψηλα. Είναι το επιστέγασμα της επιτυχίας ή της κατάκτησης μιας άλλης κορυφής, στα 2374μ. Η πεζοπορία κράτησε γυρω στις 4 ώρες γιατί σταματούσαμε και προχωράγαμε. Σήμερα ήρθαμε για μάθημα και όχι μόνο για ορειβασία. Συνήθως έχουμε μαζί μας κάτι το ζεστό π.χ. τσάι με μέλι) και ξηρά τροφή, π.χ. ξηρούς καρπούς, οχι φυσικά κεφτεδάκια και πατατες τηγανητές. Άλλο η ορειβασία και άλλο η εκδρομή!!

Γυρίσαμε το απόγευμα στο Αθλητικό Κέντρο Ζήρειας, ένα σαλέ με όλες τις ανέσεις. Θα διανυκτερεύσουμε στον πάνω όροφο, στροματσάδα. Αυτός ειναι και ο λόγος που έχουμε μαζί μας υπνόσακκο, κάρυματ, ισοθερμικά και όλα τα σχετικά (σκούφο και γάντια). Η σημερινή βραδιά ειναι πολύ κρύα και έξω χιονίζει συνέχεια. Και μόλις τώρα, αρχίζει το νυκτερινό μάθημα: του προσανατολισμού με χάρτη και πυξίδα.

Το project ήταν να βρούμε ένα καθορισμενο σημειο ακολουθόντας μόνο χάρτη, πυξίδα και αυτά μέσα στο σκοταδι. Ξεκινήσαμε λοιπόν για την εξερεύνηση.. ήταν 10.30 βραδινη και στις 12.00 θα μας έριχναν μια φωτοβολίδα, που σήμαινε λήξη και επιστροφή στο σαλέ. Έξω γινόταν ο κακός χαμός. Χιονοθύελλα. Καθοδον είχαμε αναμμένους τους φακούς κεφαλής, αλλά και τον εξαιρετικό Αντώνη που είχε όλη την πρωτοβουλία.. το χαιρόταν σαν να ήταν κάποια έναστρη καλοκαιρινή βραδιά...

Η χιονόπτωση κρατούσε αμείωτη την έντασή της.. σκοτάδι παντού και κρύο, αλλά εμεις προχωράγαμε στο στόχο μας. Παράξενο, αλλά πετύχαμε όλα τα σημάδια που μας είχαν σημαδέψει στο χάρτη και έπρεπε να τα βρούμε. Στην πορεία μας συναντήσαμε και τις άλλες ομάδες, σε μια απο αυτές οι γυναίκες είχαν πάθει υστερία.. ήθελαν να επιστρέψουν στα ζεστά.... Συναντάμε και το τελευταίο σημείο αναγνώρισης και η ομάδα ειναι ικανοποιημένη. Όμως το πόσο δυσκολευτήκαμε, δεν περιγράφεται.

 

Και όμως, όλη η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν πολύ απλή, αλλά μέσα στο σκοταδι φαινόταν βουνό!!!! Στην επιστροφή με το πούλμαν αισθανόμαστε την κούραση περισσότερο στο κορμί μας παρά στα πόδια μας.. όμως ήταν ένα πολύ συναρπαστικό διήμερο και πολλά υποσχόμενο. Καθοδόν ο δάσκαλος έκανε τα σχόλια για τις επιδόσεις μας, μας έδωσε συγχαρητήρια (!!!) και μας υποσχέθηκε ότι το επόμενο θα ήταν δύσκολο.. δύσκολο (εμείς με μια κραυγή... δεν μασάμε!!!)

H τρίτη ανάβαση με τη Σχολή Χειμερινού Βουνού ήταν στον Ταύγετο, το βουνό του Λιαντίνη. Αυτό το μαγικό βουνό, με τόση ενέργεια που την νοιώθεις σε κάθε σου βήμα και σε ζωντανεύει, σου δίνει ενέργεια να φτάσεις κορυφή του, στα 2407μ.

 στις πηγές του Μαγγανιάρη σε υψόμετρο 1000μ.. από εδώ αρχίζει η ανάβαση...

ειναι το τελευταίο τμήμα της ηπειρωτικής διαδρομής του Ε4

που ξεκινά απο το Γιβραλτάρ και διασχίζει σχεδόν ολόκληρη την ευρώπη...

βρισκομαστε στα 1300μ και το χιόνι γεμίζει την μπότα μας...

θα διανυκτερεύσουμε στο καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης

..εκτός απο κάποιους θαραλλέους!!

.. υπάρχουν και οι extrem comfort (!!!) που με αυθαίρετη χιονότρυπα θα απολαύσουν εναν υπνο με σταθερή θερμοκρασία στους -1C. Αυτή ειναι η χειμερινή διανυκτέρευση στην ύπαιθρο για τους σωστούς ορειβάτες. Και αυτό το μαθαίνουμε. Αυτό το ΣΒΚ έχει κατασκευή (με φτύαρι) χιονότρυπας και διαμονή σε αυτήν.. αμ πώς!!

Ξεκινάμε πρω-πρωί (ως συνήθως). Υπάρχει λόγος. Το χιονι ειναι ακόμη παγωμένο και οι πιθανότητες για χιονοστοιβάδα μικρότερες. Καθοδόν βλέπουμε και τα απομοινάρια μιας χιονοστοιβάδας που "έπληξε" το βουνό πριν μερικές μέρες... και η κλίση ειναι ιδανική, 35-40 μοίρες!! Όταν διασχίζεις χιονοστοιβάδα σε πιάνει κρύος ιδρώτας... πατας πάνω σε κομμάτια πάγου και σκέπτεσαι ότι θα μπορούσαν να σε είχαν παρασύρει και αποτελειώσει

 απο εδώ αρχίζει συνεχής ανηφόρα μέχρι τα 2407μ.. 

βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1750μ περίπου, έχουμε ακόμη ανάβαση 650μ..

 λόγω του απόκρυμνου και της κλίσης (40-45 μοίρες περίπου)

δενόμαστε σε ομάδες.... και τα σκοινιά τεντωμένα!!!

 πλησιάζοντας προς το διάσελο (Πόρτες) στα 2245μ..

 η κορυφή του προφήτη Ηλία φαίνεται στο βάθος...

Είμαστε στην κορυφή του Ταυγέτου.. το χιόνι έχει καλύψει το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία...... τα καταφέραμε..ήταν μία από τις πλέον απαιτητικές ορειβασίες που έχω κάνει...  γιατί και η κατάβαση ήταν επίπονη και κουραστική..

.... και εκεί που έλεγα ότι περάσαν τα δύσκολα, ο δάσκαλος το ξεφούρνησε.. το τελευταίο ΣΒΚ θα είναι το μεγαλείο... που;;;

Κάθε Σχολή που σέβεται τον εαυτό της, πηγαίνει στα Βαρδούσια. Εκεί τα δίνεις όλα!! Είναι το τελευταίο ΣΒΚ της Σχολής και τελειόφοιτος.... σε λίγο μόνο οι εξετάσεις θα ειναι το εμπόδιο μπροστα όμως στα Βαρδούσια τί μπορεί να είναι οι εξετάσεις...

Η πρόσβαση για το χωρίο Άγιος Αθανάσιος ειναι αρκετά δύσκολη. Είτε απο Πάτρα είτε απο Αθήνα, η διαδρομή ειναι πάνω απο 4-5 ώρες οδηγήματος. Εδω λοιπόν φτάσαμε μια παρασκευή βράδι περιμένοντας την υπόλοιπη ομάδα να έρθει απο Αθήνα. Φάγαμε κάτι πρόχειρο και πήγαμε να κοιμηθούμε μέσα στην εκκλησία με καρυματ και υπνόσακκο. Έκανα εκπληκτικό ύπνο, ενώ έξω ψιλόβρεχε και είχε ομίχλη... τί καιρός μας περιμένει αύριο;;;

Τα Σκόδρα Μουσουνίτσας είναι ένα μάλλον αναρριχητικό πεδίο απέναντι απο τον Προφ. Ηλία. Απο εδώ, τον Προφ. Ηλία, αρχίζει η ανάβαση για το καταφύγιο του ΕΟΣ Αμφίσσης και μετά για τον Κόρακα (την ψηλότερη κορφή των Βαρδουσίων). Ξεκινώντας όμως απο το χωριό, χρειαζόμαστε περίπου 1 ώρα για να τον προσεγγίσουμε (γίνεται και οδικώς απο χωματόδρομο).

Ενω πίσω μας αφήνουμε το λόφο του Προφ. Ηλία, ανεβαίνουμε τις πρωτες ανηφόρες για το καταφύγιο. Η υψομετρική διαφορά (ΥΔ) είναι 1000 μέτρα, που σημαίνει 3,5 ώρες πεζοπορίας... (κάθε 300μ ΥΔ απαιτεί περίπου 1 ώρα ορειβασίας).

Είμαστε περίπου στο 1800μ και αχνά στο βάθος αριστερα φαίνεται το καταφύγιο. Το μάτι μπορεί να ξεγελάσει αλλά θέλουμε ακόμη καμιά ώρα δρόμο.... Οι συνθήκες στα Βαρδούσια είναι πολύ ευμετάβλητες. Φυσά πολύ έντονα και παγώνει το χιονι. Σε συδυασμό και με το ανάγλυφο του εδάφους, η περιοχή προσφέρει πολλά πεδία παγο->αναρρίχησης, γιαυτό και εδώ οργανώνονται οι Σχολές Μέσου Επιπέδου, που έχουν χειμερινή διανυκτέρευση σε χιτρυπα, αφού την φτιάξουν πρώτα, και το πρωι αναρρίχηση στον πάγο.

Πλήρης χειμερινός εξοπλισμός

Μία άλλη ορειβατική ομάδα ανεβαίνει

Είναι η ομάδα μου..τους περιμενω..

Ο Παπαγεωργίου είναι ο καταφυγιάς που προσφέρει τις υπηρεσίες του χειμωνα-καλοκαίρι. Ανεβαίνει με φορτωμενα τα εδέσματα στην πλάτη του (το καλοκαίρι ανεβαίνει δρόμος μεχρι το καταφύγιο) για να μας ευχαριστήσει και να μας δυναμώσει για την αυριανή αναρρίχηση στο οροπέδιο και μετά στον Κόρακα στα 2495μ.

Το βραδινό συνήθως περιλαμβάνει χορτόσουπα, σαλάτα, τυρί και μακαρόνια με κρέας ή κυμά, στο τέλος επιδόρπιο, τσάι και καφέ... Μέχρι να ετοιμαστεί το δείπνο, είμαστε συγκεντρωμένοι κοντά στο τζάκι και κάνουμε το θεωρητικό μάθημα.. κυρίως ετοιμαζόμαστε για την αυριανή ανάβαση. Ο δάσκαλος μας εξηγεί τους κινδύνους και μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να λειτουργούμε ως ομάδα. Μας παροτρύνει, αργότερα ως απόφοιτοι να διοργανώσουμε και δικές μας εξορμίσεις.. θα είμαστε έμπειροι τότε.. μας έλεγε.

Πρωινοί ορειβάτες ξεκινούν την παγοαναρρίχηση

Το καταφύγιο του ΕΟΣ Άμφισσας (υπάρχει ακομη και ένα άλλο καταφύγιο του ΠΟΑ) έχει 3-4 μεγαλα δωμάτια. Βασικά, χωρά γύρω στα 140 άτομα, όλοι στρωματσάδα και ο ένας δίπλα στον άλλο. Συνεπώς οι ωτοασπίδες είναι απαραίτητες.. και το πρωι θα σε ξυπνήσει ο διπλανός σου... 5 το πρωί έχει εγερτήριο και 5.30 ξεκινάμε... άντε λοιπόν πλύσου, τουαλλέτα, πρωινό και μετα να ντυθείς, να φορέσεις το μποντριέ, τις γκέτες και τα άρβυλα, να πάρεις τα καραμπίνερ, να δέσεις τα κραμπόν, το πιολέ και τα γαντια και να βγεις έξω τους -5C και στα μποφώρ.

Η ανάβαση ξεκινά.... και είμαι ετοιμο-πόλεμος. Ακομη το κρανος και τα γυαλιά θυέλλης δεν μου λείπουν και το πιολέ στο αριστερο ή στο δεξί χέρι αναλόγως απο που ειναι η ορθοπλαγιά..... Σήμερα ο καιρός ειναι ιδανικός, δεν φυσά και ειναι ηλιόλουστος. Αλλά το τζάκετ και ένα φλισ υπάρχουν πάντα για κάθε ενδεχόμενο Όσο περπατας δεν χρειάζεσαι το ντύσιμο, αν όμως σταματήσεις να ξεκουραστείς, θα πρέπει να φορέσεις κάτι. Επίσης στο σακκίδιο υπάρχει ζεστό τσαι που το ρουφώ με ειδικό πλαστικό σωλήνα και δεν χρειάζεται να ανοιγοκλείνω το σακκίδιο.

Η ανάβαση γίνεται από το Λούκι του Λεονταριού, που έχει κλίση 35-50 μοίρες. Όταν το τερραίν ειναι παγωμενο, οι πρωτοι δεινοπαθούν για να ανοίξουν βήματα, σχηματίζοντας σκαλοπάτια και έτσι η ανάβαση είναι πιο εύκολη. Όχι όμως πάντοτε... αν αυτα καταστραφούν με το πολύ περπάτημα, τότε είναι επικίνδυνα.. γλυστράνε και η προσοχή ειναι απαραίτητη. Δεν κυττάμε ρολόι και δεν ρωτάμε πότε φτάνουμε.. αυτοί είναι απογορευτικοί κανόνες σε κάθε είδος ορειβασίας. Ο αρχηγός ξέρει.

..η ανάβαση συνεχίζεται, είναι δύσκολο αυτό το λούκι. Όλοι απο εδω θα περάσουν.. Εδώ πάνω έχω ανέβει 2-3 φορές και πάντα βλέπω πολλούς ορειβάτες να ειναι στην αναμονή... περνα βασικά μια - μία ομάδα... ούτε η Ακρόπολη να ήταν. Η θέα είναι εκπληκτική, βλέπουμε κάτω το καταφύγιο σαν ένα μικρό σημαδάκι, απέναντι τα βουνα χιονισμένα, να σχηματίζουν ένα μοναδικό τοπίο. Είναι τα γνωστά Βαρδούσια...

 

Ανεβαίνοντας
και ασθμαίνοντας

Η Αγγελική πλησιάζει το πιό επικίνδυνο σημείο

Εντυπωσιακή φωτό απο την ανάβαση ορειβατών στο Λούκι του Λεονταριού

Κόρακας στα 2495μ

Φθάνοντας στο οροπέδιο (επιτέλους μετά απο 2,5 ώρες ανάβαση) απολαμβάνουμε την ημερα, τρωμε κάτι στα γρήγορα και ετοιμαζόμαστε για την τελική ανάβαση στα 2494μ, στον Κόρακα. Με τον τηλεφακό μου, φωτογραφίζω μία ομάδα που έχει φτάσει στην κορυφή μετά απο μια ώρα ακόμη ανάβαση. Η ΥΔ είναι γύρω στα 150 μέτρα περίπου. Η θέα, με ηλιόλουστο -σπάνια- καιρό, ειναι μοναδική. Βλέπεις απέναντι τη Γκιώνα, λίγα μετρα πιο ψηλή (2510μ) που μοιάζει σαν πυραμίδα και δίπλα σου ειναι οι άλλες κορφές των Βαρδουσίων...

  

Πλήρης ορατότητα προς κάθε σημείο του ορίζοντα. Απο έδω φαίνεται ακόμη και η Πάτρα

Μια τελευταία ματιά στο απέραντο λευκό τοπίο, προτού πάρουμε το δρόμο της επιστροφής