Όλος ο Ταυγέτος αποτελείται από κόψεις (δηλαδή πολύ απότομες ορθοπλαγιές που πλησιάζουν τις 25-37 μοίρες, οπότε το πεδίο είναι πολύ εκτεθειμένο στη χειμερινή ανάβαση. Τέτοιου είδους χειμερινές αναβάσεις ονομάζονται Τεχνικές και πραγματοποιούνται σε συντροφιές που φορούν κραμπόν και μποντριέ, φέρουν πιολέ και κράνος και ορειβατούν σε ομάδες δεμένοι με σχοινιά. Αυτό το δέσιμο διατηρεί μεγάλο βαθμό ασφάλειας, καθότι κάτω βρίσκεται το χάος!!
 |
| νυκτερινή, ανιχνευτική |
 |
| τραβερσα με σταθερό βηματισμό |
Ο Ταύγετος έχει υμνηθεί ποιητικά απο το Νικηφόρο Βρεττάκο, όπου σε καποια στροφή αναφέρει τους στοίχους: Κ’ ένας αητός απάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα... Κ’ ένας αητός απάνω μου να σκάφτει τις βροντές.... Ζητώντας να ‘βρει μέσα τους ένα σπινθήρα! Αυτόν το σπινθήρα αναζητούν όλοι μας: οι φιλοσοφικά ψαγμένοι (βλ. περίπτωση Λιαντίνη), οι πεζογράφοι, όπου στην περίπτωση του Κώστα Ουράνη, μέσα από το βιβλίο του Ελλάδα υμνεί, στην πραγματικότητα μυθοποιεί τον Ταύγετο: ..δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπήρχε βουνό με τέτοιο χαρακτήρα, τέτοιαν ατομικότητα. Η εικόνα του ήταν άφθαστα μεγαλοπρεπής... αυτά γράφει όταν πρωτοσυνάντησε την πυραμοειδή κορυφή του, τις απότομες και όλο γκρεμίλες πλαγιές του, τα χιόνια του αλλά και τους δριμείς ανέμους στον Προφήτη Ηλία.
Στο χορό των πεζογράφων και υμνητών του Ταυγέτου δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Στρατής Μυριβήλης, στον πρώτο που χρεώνεται η φράση Αρσενικό Βουνό, που προχωρά ακόμη πιο πέρα και μας καθηλώνει με τη φράση του.. ο Ταύγετος είναι απερίγραπτος, αδύνατον να εκφραστεί χωρίς τη μουσική του Μπετόβεν.... εννοόντας τη 3η Συμφωνία του Μπετόβεν, την αποκαλούμενη και Ηρωική!
Οι ορνιθολόγοι και οι φυσιοδίφες βρίσκονται μέσα στη μεγάλη τους χαρά. Αναζητούν σε καθε σπιθαμή του αυτή τη μαγικότητα που αναδύει το βουνό και την ευωδία των αγριολούλουδών του, ψάχνουν για Λιθόδωρα, Αγριογαρύφαλλα, Κρόκους, κρίνους, καμπανούλες και τραγαγκάθια, τα γνωστα Asttragalus Taygetus, όλα αυτά και άλλα πολλά, πάνω απο 1500 είδη φυτών που έχουν καταγραφεί ως ενδιμική χλωρίδα του Ταυγέτου. Επίσης παρατηρούν τα πουλιά και τα αναγνωρίζουν: ξεφτέρια, πράσινους δρακολάπτους, ελατοπαπαδίτσες και χρυσοβασιλίσκοι. Και μην νομίσετε ότι ξαφνικά έγινα βοτανολόγος ή ακόμη χειρότερα ζωολόγος. Ό,τι περιγράφω περιέχονται σε μια πινακίδα πληροφόρησης για την προστατευόμενη περιοχή απο το ευρωπαικό πρόγραμμα NATURA.
Αφήνω τελευταίους τους ορειβάτες που αναζητούν μια αιτία για να ξανάρθουν. Είτε σαν ζευγάρι ορειβατών, είτε με το σύλλογό τους, κάποια σχολή αρχαρίων ορειβασίας ακόμη και αποφοίτων. Εμείς είμαστε στην τελευταία κατηγορία και προβλέπεται μια δύσκολη αποστολή για εμάς: η ανάβαση στην κορυφή απο την απότομη ορθοπλαγιά, που αντικρύζει το λακωνικό κόλπο και βρίσκεται στα ΝΑ του ορεινού συγκροτήματος.
Αυτή την απότομη ορθοπλαγιά, όπως και να την κοιτάξεις είτε απο το Google Earth είτε απο τη Σπάρτη είτε ανεβαίνοντας το μονοπάτι προς το καταφύγιο... σού κόβεται η ανάσα. Είναι μια πλαγιά επιβλητική (με ΥΔ 800μ απο το καταφύγιο) που με εντυπωσίασε όταν την πλησίασα, για πρώτη φορά, απο κοντά. Με μπόλιασε να την ανέβω, να αφουγκραστώ την κλίση της (!!!) και να αισθανθώ την εσωτερική της δύναμη. Πράγματι, κάθε βραχώδες βουνό έχει μια ενέργεια που αναδύεται απο τα σωθικά του... αρκεί να μπορέσεις να την αντιληφτείς, και αυτό θα σε ανταμείψει χαρίζοντάς σου μια πολύ μικρη ποσότητα ενέργειας.
Καιρός όμως για δράση. Με τους αποφοίτους της Σχολής ορειβασίας και με αρχηγούς τον Κωνσταντίνο και το Νικο, δύο ικανά και νέα παλικάρια με ορειβατικές γνώσεις, συνετότητα και ευθύνη για την ομάδα που οδηγούν, ξεκινήσαμε το προηγούμενο απόγευμα απο το καταφύγιο για μια ανιχνευτική διαδρομή αλλά κυρίως για να ανοίξουμε βήματα για τη μεγάλη ανάβαση της επομένης ημέρας.
Η ανάβαση της ΝΑ πλαγιάς είναι μια τεχνική διαδρομή για έμπειρους ορειβάτες. Τόσο η υψομετρική διαφορά (ΥΔ), το εκτεθειμένο πεδίο, η κλίση των 35-38 μοιρών, τα σημεία με πάγο και οι καιρικές συνθήκες απαιτούν μεγάλη προσοχή και συγκέντρωση σε κάθε βήμα σου. Ο εξοπλισμός είναι must: κράνος, πιολέ, κραμπόν, μποντριέ και δέσιμο σε σχοινοσυντροφιές. Και όταν αυτά τα έχεις πετύχει έρχεται το χειρότερο. Ποιός θα ανοίξει τα βήματα στο χειμερινό τοπίο.
 |
| το εκτεθειμένο πεδίο σε πλήρη... δράση |
Την ανάβαση στην πλαγιά τη διαχωρίζω σε δύο φάσεις: τη δασική που επικρατεί η μαύρη πεύκη, τα ρόμπολα και η ελάτη, ενώ όσο ανεβαίνεις διακρίνονται πλέον η χαμηλή βλάστηση και το αλπικό τοπίο. Όμως η αναβαση αυτή εμπεριέχει κινδύνους καθότι το ανάγλυφο ειναι βραχώδες και δύσκολο προσβάσιμο. Μόλις βγεις στο ξέφωτο, βρίσκεσαι στους πρόποδες της πλαγιάς και αντικρύζεις δίπλα σου τη μεγάλη ορθοπλαγιά. Από εδω αρχίζει η κανονική ανάβαση στην πλαγιά (δεύτερη φάση) με αζιμούθιο direct προς την κορυφή του Πρ. Ηλία.
 |
| η κορυφή στα 2405μ |
Αν οι συνθήκες είναι ευνοικές (χιόνι όχι σούπα αλλά ούτε και βαθύ, όχι δυνατό άνεμο, ούτε ομίχλη ή συνεφιά, αλλά ούτε και περίεργη παρέα), τότε η ανάβαση της δεύτερης φάσης μπορεί να γίνει μεσα σε 2-2.30 ώρες. Και εμείς είχαμε όλες αυτές τις ευνοικές συνθήκες με το μέρος μας.
 |
| οι Πόρτες, όπως ονομάζεται το σημείο αυτό |
Ήταν μία ανάβαση διαφορετική απο τις άλλες. Δεν τολμούσες να κοιτάξεις πίσω σου, θα ... έβλεπες το χάος. Ένα κεκλειμένο λευκό πεδίο, σαν μια τσουλίθρα σε παιδική χαρά, σκέπαζε όλη την πλαγιά, ενώ μακριά ατένιζες το λακωνικό κόλπο, τον Πάρνωνα ακόμη και τα Κύθηρα έβλεπες... η μέρα ήταν ηλιόλουστη.
Κάναμε 2-3 διαλείματα για τροφοδοσία υγρή και στερεή. Το είχαμε ανάγκη. Η αφυδάτωση θα ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί. Το σώμα μας καλυμενο με ισοθερμικά και γαντια, μας προστάτευε απο τις υπεριώδεις ακτίνες του ήλιου που μας είχανε περικυκλώσει. Η αντανάκλαση απο το χιόνι ήταν ο χειρότερο εχθρός για τα ματια και γιαυτό τα γυαλιά ηλίου ήταν απαραίτητα. Ακόμη και η αντιηλιακή κρέμα, σε μέρη του σώματος, όπως τα αυτιά και τα ρουθούνια, ήταν η προστασία μας.
Όσο ανεβαίναμε τόσο περισσότερο μας έλκυε η απότομη πλαγιά, σαν τη βαρυτική δύναμη μιας μαύρης τρύπας που έλκει το φως και το αναγκάζει να αποκλείνει από την ευθύγραμμη πορεία του. Αυτή η βαρυτική δύναμη μάς κρατούσε ασφαλείς στα βήματα που είχαν ανοίξει οι προπορευόμενοι και έτσι σταθερά και αργά προσεγγίζαμε την κορυφή.
Βγήκαμε γύρω στα 50 μέτρα απο την κορυφή και διανύσαμε τα τελευταία μέτρα για το σημείο 2504 σαν ναρκωμένοι, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει την υπερπροσπάθεια του εγχειρήματός μας. Ο Ταύγετος σε μαγεύει και σε ναρκώνει. Αυτό κράτησε μόνο για λίγα λεπτά γιατί μετά αρχισαν οι αγκαλιές και τα συγχαρητήρια της επιτυχίας και του άθλου μας. Ένας άθλος που κράτησε 5 ώρες και 40 λεπτά.
Η θέα απο εκεί πάνω είναι ανεπανάληπτη. Βλέπεις Ν-ΝΑ ολόκληρο το τρίτο πόδι της Πελοποννήσου, τον κόλπο και τη νότια απόληξη του Ταυγέτου, ενώ Δ είναι το Χαλασμένο βουνό και Β η οροσειρά του Πενταδάκτυλου. Κάτασπρες οι βουνοκορφές με τις απότομες χαράδρες τους που απολήγουν σε ένα οροπέδιο. Αυτή όμως η μικρή δόση ενδορφίνης δεν κρατά και πολύ γιατί ο δυνατός και κρύος άνεμος σε αναγκάζει να επιστρέψεις.
 |
| η επιστροφή απο την κλασική διαδρομή |
Για την επιστροφή χρησιμοποιήσαμε το κλασικό μονοπάτι με μηκος διαδρομής 3,5 χλμ και διάρκειας γύρω στις 2 ώρες. Και αυτό ειναι εκτεθειμένο και επικίνδυνο σε κάποια σημεία του. Κάποιος της παρέας μας διηγόταν περιστατικά ατυχημάτων που έχουν γίνει εδώ, κυρίως όταν έχει πάγο και δεν γίνεται η χρήση κραμπόν. Με την επιστροφή πετύχαμε το στόχο μας και είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι αλλά και ταλαιπωρημένοι. Η ΝΑ πλαγιά Ταυγέτου είναι μια δύσκολη ανάβαση και ορειβατικά πραγματοποιήσιμη, αλλά δεν θα ήθελα να την επαναλάβω. Υπάρχουν τόσες άλλες κόψεις...
Ταύγετος υπο το Σεληνόφως
Όταν ο Μπετόβεν συνέθετε τη Σονάτα υπό το Σεληνόφως, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η καλύτερη απόδοσή της δεν θα ήταν στη λίμνη της Λουκέρνης αλλά πολύ νοτιότερα, σε ένα συμπαγές βραχώδες ορεινό συγκρότημα, εκεί που ο λυρισμός και ένα φυσικό ή ακόμη και μεταφυσικό φαινόμενο, της πυραμίδας του Ταυγέτου, συνδέονται άρρηκτα σε μια εναγώνια αλλαγή της ημέρας με τη νύκτα. Εκεί που η Πανσέληνος αντανακλάται και χάνεται στα νερά του μεσσηνιακού κόλπου και τη θέση της παίρνει η σκιά της κορυφής του Προφήτη Ηλία στην ανατολή του ήλιου!
 |
| Η πυραμίδα, όπως τη φωτογράφησα παλαιότερα από τον Πάρνωνα. |
 |
Τι κοινό έχει η πυραμίδα ταυγέτου
χειμώνα-καλοκαίρι;;; η δύσκολη τελική ανηφόρα.
Διακρίνουμε όμως και διαφορές, η ανάβαση γίνεται απο διαφορετικό σημείο
και στην κορυφή δεν φαίνονται τα κτίσματα που έχουν καλυφθεί απο το χιόνι. |
 |
Η κλασική διαδρομή προς την κορυφή με ενδεικτικά σημεία στάσεων.
Είναι η πυραμίδα ένα φυσικό ή ανθρώπινο κατασκεύασμα;;
Οι γεωλόγοι απαντούν: φυσικό χαχα! Οι μυστικιστές έχουν αντίθετη άποψη
αφού βρήκαν το σημείο εισόδου της και τη σπηλιά του Λιαντίνη |
 |
Το πυραμοειδές σχήμα επιτρέπει, λίγο μετά την ανατολή του ηλίου,
να αντικατοπτρίζεται η σκιά της μέσα στον μεσσηνιακό κόλπο |
Η προετοιμασία του Σεληνόφωτος και της σκιάς
Ξεκινώντας το μακρινό ταξίδι προς τη Σπάρτη και μετά προς στις πηγές Μαγγιανάρη (γνώριμη περιοχή απο την εποχή των αποφοίτων του ΕΟΣ Αχαρνών) φτάσαμε εκει αφού πρώτα λουστίκαμε ένα έντονο μπουρίνι με ανεμοθύελλα στην περιοχή της Νεστάνης και μετά την έντονη ζέστη (37β έδειχνε το θερμόμετρο) που μας ακολουθούσε συνεχώς. Ο καιρός, αυτή την εποχή είναι πολύ ευμετάβλητος και σχεδόν κάθε μεσημέρι μπουμπουνίζει και βρέχει για 2-3 ώρες. Μετά έχει καταγάλανο ουρανό και τις πρωινές ώρες απολαμβάνεις μια υπέροχη φύση. Όπως και αυτό το Σαββατοκύριακο στον Ταύγετο.
Στις πηγές είχαν στήσει παράγκα κάτοικοι της περιοχής, όπου κάτω απο τη σκιά πλατάνων και ελάτων είχαν βάλει στη διαπασών τη μουσική τους, ώστε να προκαλεί στους περαστικούς σημεία πρόωρης κώφωσης. Γλυτώσαμε αφού στρίψαμε αριστερά στο χωματόδρομο που έφτανε μέχρι το καταφύγιο. Είναι προσβάσιμος αλλά στα τελευταία 2 χλμ θέλει προσοχή για χαμηλά οχήματα.
 |
| Στήνουμε σκηνές για ένα σύντομο υπνο |
 |
| Ένα drone μας επιτηρεί.... |
 |
| Βάσω, Ρούλα, Δημήτρης... σαν το στρατό |
 |
| Ο βαγγελης ο καταφυγιάς |
 |
| Γνώριμο το οίκημα από παλαιότερες εξορμήσεις |
 |
| Το βραδινό μάς περιμενει: μακαρόνια..τι άλλο;;; |
 |
| Έχουν περάσει πολλοί σύλλογοι απο εδώ |
και περιμένουμε να βραδιάσει.... η Πανσέληνος απέχει από εμάς μόνο λίγα λεπτά για να ανατείλλει, σε νοητή γραμμή από το Κυπαρίσσι Μονεμβασίας και μέσα από το Αιγαίο Πέλαγος, σαν μια κατακόκκινη κολοκύθα να περιπλέκεται μέσα στα ελατίσια κλαδιά.
 |
| 03.00... η νυκτερινή ανάβαση στον Προφήτη Ηλία Ταυγέτου ξεκινά... |
 |
Φθάνοντας σε υψόμετρο 2407 μέτρα, το φεγγάρι έχει καλύψει όλο το ουράνιο
τόξο και ετοιμάζεται να δύσει μέσα στα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου |
 |
| το χάραμα ξεκινά...όλοι το απολαμβάνουν... |
 |
| .... απο διαφορετικές θέσεις |
 |
| κάποιοι ετοιμάζουν το πρωινό τους... |
 |
| ...με ελληνικό καφέ στο μπρίκι.... |
Έχω ανέβει στον Ταύγετο τρεις φορές. Τις προηγούμενες δυο ήταν με χειμερινή εξάρτηση, πολύ κρύο αλλά και δυνατό αέρα. Εδώ στην κορυφή επικρατούν τόσο έντονα καιρικά φαινόμενα που δεν μπορείς να σταθείς παρά μόνο για λίγα λεπτά και αρχίζεις την επιστροφή. Αυτή τη φορά οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Τέλη Ιουνίου, με κοντομάνικο στο καταφύγιο και καθ' όλη τη διαδρομή. Φτάσαμε στον Προφήτη Ηλία με πλήρη άπνοια, καλύπτοντας τη διαδρομή σε 2ω 30λ, ρεκόρ ανάβασης μέσα στη νύκτα.
Η χειμερινή κορυφή είναι συνήθως καλυμμένη με χιόνι, πάνω από δυο μέτρα που δεν βλέπεις τα πέτρινα ερείπια που συνθέτουν μια μυστηριακή εικόνα και σε παραπέμπουν σε ιερές τελετές και μυσταγωγίες που (ίσως) να γίνονταν εδώ επάνω πριν κάμποσα χιλιάδες χρόνια. Σήμερα, έχει διαφορετική όψη. Μαγικές εικόνες και με κόσμο να κατακλύζει την κορυφή περιμένοντας το μοναδικό φαινόμενο της σκιάς.
 |
| Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στην κορυφή του Ταυγέτου |
 |
| ΝΔ απάτητες ορεινές απολήξεις |
 |
| ΒΔ εικόνα προς το Χαλασμένο Βουνό |
Η ώρα πλησιάζει... η ανατολή έχει ήδη εμφανιστεί και ο ήλιος αρχίζει την καθημερινή του πορεία. Το πλήθος συγκεντρώνεται για τη φωτογράφηση, ενώ εμείς που έχουμε πιάσει πρώτη θέση, μας λένε να χαμηλώσουμε. Έχουν έρθει απο πολλά μέρη του κόσμου, ακόμη και την Ασία. Η στιγμή δεν επιτρέπει συζητήσεις και φλυαρία, επικεντρωνόμαστε στη σκιά που σε λίγο θα καλύψει το μεσσηνιακό κόλπο.
 |
Η σκιά εμφανίζεται τόσο έντονα, που το Χαλασμένο Βουνό (δεξιά)
δεν εντυπωσιάζει πλέον |
 |
| no comments |
 |
| και τώρα αρχίζει η επιστροφή... |
 |
| ο ένας πίσω από τον άλλον, η σάρα γλιστρά.. |
 |
| το μονοπάτι προς την κορυφή.... η ανάβαση θέλει ψυχή... |
 |
| ....και η κατάβαση θέλει γόνατα... |
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ο καθένας μας αποφασίζει να ανέβει σε αυτό το βουνό, τον Ταύγετο. Ο φωτογράφος, κουβαλώντας σακίδιο με φωτογραφικό εξοπλισμό 2-3 κιλών επιπλέον, θα υποστεί μια ορειβατική κούραση αλλά θα ανταμειφθεί για τις φωτογραφίες του σε απόχρωση γκρι της σκιάς. Άλλοι νοιώθουν μία έντονη ενέργεια να αναδύεται από το βραχώδες υπέδαφός του αγνοώντας όλα τα άλλα φυσικά φαινόμενα, κάποιοι άλλοι παρακινούνται από τους φίλους τους και το μετανιώνουν (!!!), ενώ άλλοι, λάτρεις του νόμου του Μέρφυ, μόλις φτάσουν στην κορυφή, ο ήλιος έχει κρυφτεί πίσω από ένα σύννεφο! Βεβαίως, υπάρχουν και οι μυστικιστές, οι οπαδοί του Δωδεκάθεου αλλά και της αιγυπτιακής φιλοσοφίας, που πιστεύουν, διηγούνται καθ' οδόν και επισκέπτονται "ιερούς χώρους", όπως είναι η είσοδος στην πυραμίδα αλλά και η σπηλιά του Λιαντίνη..
Αν πράγματι υπήρχε είσοδος στα έγκατα της πυραμίδας, αυτή δεν θα ήταν εύκολα επισκέψιμη για τους αμύητους, αλλά θα είχε επίσης κακοποιηθεί από όλους τους αρνητές των θεωριών της συνωμοσίας, έτσι ώστε δεν θα άξιζε τον κόπο μιας επίσκεψης. Εντούτοις, είναι επισκέψιμη. Είναι ένα βραχώδες άνοιγμα βάθους 8 περίπου μέτρων, που βρίσκεται ακριβώς (!!!) στη βάση της στα αριστερά κατά την ανάβαση.
 |
| Η είσοδος στην πυραμίδα: μύθος ή πραγματικότητα; |
Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του μαγικού βουνού είναι η σπηλιά του Λιαντίνη, το σημείο δηλαδή που ο Λιαντίνης αποφάσισε να νικήσει το θάνατο!! Ο Δημήτρης Λιαντίνης, γεννημένος στη Λακωνία "εξαφανίστηκε" την 1η Ιουνίου 1998 και βρέθηκαν τα οστά του, 7 χρόνια αργότερα σε αυτόν εδώ το χώρο. Ήταν πανεπιστημιακός, φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας. Το Γκέμα ήταν ένα σημαντικό σύγγραμμά του με κριτική στη φθίνουσα ανθρωπιστική πορεία του Δυτικού πολιτισμού. Το να μπορείς να πεθάνεις όποτε το θελήσεις εσύ, είναι ένα μυστικό που το κατέχουν μόνο οι μεγάλοι μύστες. Γιαυτό υπάρχει και διχογνωμία το αν "αυτοκτόνησε" ή ήταν πραγματικά ένας μεγάλος μυστικιστής. Η σπηλιά είναι ένα βραχώδες όρυγμα διαστάσεων 2 περίπου μέτρων και βάθους 3 μέτρων. Όταν αποφάσισε να νικήσει το θάνατο, ένας μόνος άνθρωπος ήξερε το μυστικό του. Αυτός κάλυψε το άνοιγμα με μια βαριά πέτρα και φανέρωσε το γεγονός στις Αρχές μετά απο 7 χρόνια. Ήταν τόσο ερμητικό το κλείσιμο, ώστε κανένα ζώο δεν μπόρεσε να εισέλθει μέσα στο χώρο, ενώ το σημείο αυτό δεν ήταν εμφανές απο το μονοπάτι. Εντούτοις, πλήθος ορειβατών το είχαν προσπεράσει και "προσκυνήσει" νοερά σε αυτόν τον ιδιαίτερο άνθρωπο.
Η επιστροφή ακολουθεί το πέρασμα στις Πόρτες και μια μεγάλη κατηφόρα προς το καταφύγιο.
No comments:
Post a Comment