Trekking Αdventures: Dolomites: the first steps

2η μέρα: τραβέρσα σε εκτεθιμένο βράχο (Montalbano),
3η μέρα: λίμνη Garda, όπως την βλέπουν τα πουλιά (Cima Capi)
4η μέρα: ραντεβού με τους κεραυνούς (Tridentina-Pisciadu)
5η μέρα: χαλαρά, 6η μέρα: σχέδια για το μέλλον.

Σχέδια επί χάρτου πριν απο την ... απόβαση στην Ancona

Είχαμε πολύ εξοπλισμό να κουβαλήσουμε!!!!

Βιτρώ απο τον καθεδρικό ναό στο Acro.

Κεντρική πλατεία στο Acro

Αναμονή υδατανθράκων για ενεργεια

Ορεινός όγκος πάνω απο το Riva del Garda

Museo Civico nello Rocca

Riva del Garda βρίσκεται στο βόρειο άκρο της λίμνης Garda, στο νότιο άκρο των ιταλικών άλπεων, κοντά στους Δολομίτες. Είναι ένα κοσμοπολίτικο κέντρο με όμορφες πλατείες και πεζόδρομους. Το γύρω τοπίο είναι πιο εντυπωσιακό, με τα βουνά να υψώνονται και από τις δύο πλευρές. Υπάρχουν πολλά πράγματα για να εξερευνήσουμε, αλλά εμείς απλά απολαμβάνουμε τη ζεστή βραδιά του αυγούστου.

Via Giuseppe Mazzini με τμημα του οχυρού της πόλης

Ξεκινώντας για την πρώτη φορά

1η μέρα: Εξοικείωση με το βράχο

Ξεκινώντας για να γνωρίσουμε τί είναι via ferrata... είναι μια διαδρομή αναρρίχησης που βρίσκεται (για τουριστικούς σκοπούς) στις Άλπεις και στους Δολομίτες. Ο όρος "via ferrata" χρησιμοποιείται δειθνώς εκτός απο τις γερμανόφωνες χώρες, που χρησιμοποιούν τον όρο το Klettersteig. Πρόκειται για ένα χαλύβδινο καλώδιο που τρέχει κατά μήκος της διαδρομής και είναι περιοδικά στερεωμένο στο βράχο. Εμεις, χρησιμοποιούμε ένα ferrata kit, δηλαδή εξοπλισμό από ένα μποντριέ και ένα ειδικό δυναμικό καλώδιο που μας ενώνει με το χαλύβδυνο καλώδιο, έτσι ώστε, σε περίπτωση πτώσης, να μην τραυματιστούμε σοβαρά.

στο φαράγγι ύψους μόλις 10 μέτρων......

και εδώ αρχίζει το σκαρφάλωμα για αρχή

λες να γυρίσω πίσω;;;

Πιρουέτες σε Via ferrata

Το άθλημα είναι ασφαλές και εντυπωσιακό

κράνος, γάντια, μποντριέ και ασφάλεια

Είμαστε περίπου 20 μετρα πάνω, στο τέλος του φαραγγιού. Οι υπόλοιποι θα ανεβούν πατώντας πάνω στα στηρίγματα που προεξέχουν στο βράχο...

και συνεχίζουμε, αφού πρώτα.... χμ!!!, θα ακροβατήσουμε σε τεντωμένο σχοινί... (αχ! τι ωραία που φαίνεται στη φωτό!!)

Καλά πάμε.. αλλά μην κοιτάμε κάτω και ...διασκεδαστικό μου φαίνεται!!! ... λίγο ακόμη και περάσαμε την πρώτη έντονη δοκιμασία...

Για κλείνετε το κεφάλι σας 90 μοίρες προς τα δεξια!!!

Το κάστρο Montalto Dora (σε υψόμετρο 405μ) χρονολογείται από το δωδέκατο αιώνα. Έχει υποστεί με την πάροδο των αιώνων πολλές καταστροφές, ανακατασκευές και ανακαινίσεις. Το 1890 έλαβε τη σημερινή του μορφή. Στην αρχαιότητα λειτουργούσε ως φρούριο για να ελέγχει το δρόμο που οδηγούσε από το Ivrea στην Κοιλάδα Αόστα, κατά μήκος της Via Francigena.

To Colodri είναι γνωστό για τις πολλές αναρριχητικές διαδρομές (ειδικά σε ανώτερους βαθμούς), αλλά έχει και μια άλλη έλξη - τη Via Ferrata, την οποία θα δοκιμάσουμε. Θα σκαρφαλώσουμε 182 μέτρα.

Η Via Ferrata colodri είναι σύντομη, εύκολη και όλο το μήκος της είναι εξοπλισμένο με ατσαλένιο σχοινί ασφαλείας. Έμπειροι Ferratisti μπορεί να κάνουν τη διαδρομή χωρίς ασφάλειες, αλλά όχι και εμείς!!!. Η πλήρη ανάβαση είναι περίπου 45 λεπτά, αλλά εμείς την διασχίσαμε σε διπλάσιο χρόνο.... οι φωτό φταίνε!!!

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Colodri είναι ο συνδυασμός της απλότητας, της εύκολης πρόσβασης και της υπέροχης θέας που μπορούμε να απολαύσουμε από την κορυφή. Πρόκειται για μια εκπαιδευτική ferrata, ό,τι πρέπει για μας...

Τα ατσαλένια σχοινιά ειναι τεντωμενα και παρέχουν πλήρη ασφάλεια. Το κάθε τμήμα του ζυγίζει περίπου 6-7 τόνους.

Ο αρχικός τους σχεδιασμός ήταν εντελώς διαφορετικός και χρησιμοποιείτο για να συνδέει χωριά των άλπεων με βοσκοτόπια.... Το 1843, μια διαδρομή στο Dachstein της Αυστρίας κατασκευάστηκε από το Friedrich Simony και περιελάμβανε σειρά από βοηθήματα αναρρίχησης με σιδερένιες περόνες, άγκιστρα, σκαλιστά ερείσματα και σχοινιά.

Το 1869 έγινε αναρρίχηση στο Grossglockner, και το 1873 υπήρξε ίσως η πρώτη via ferrata στο Zugspitze. Το 1903, στους Δολομίτες, ξεκινάει το ορειβατικό μονοπάτι προς τη δυτική κορυφογραμμή του Marmolada, που θεωρείται ίσως η πρώτη via ferrata της περιοχής.

Όσο ανεβαίνουμε η θέα μάς αποκαλύπτει αυτό που βλέπουν και τα πουλιά, όταν πετάνε...

Το επιβλητικό Montalbano με υψομετρική διαφορά 416 μέτρα.... με βαθμό δυσκολίας υψηλό (C,D).

Το πιο δύσκολο κομματι της διαδρομής είναι το τελευταίο που έχει αρνητική κλήση (λέγεται Parete del Chiodo) και το πρωτολευταίο που ειναι εκτεθιμενο στο χάος (camino del cobra)... εδώ, τα δώσαμε όλαααααα! Με τα τόξα διακρίνονται αχνά κάποιοι αναρριχητές που ξεκίνησαν πολύ πριν απο μας. Διάρκεια διαδρομής 4h 30min.

Mori ήσυχη σε κλασικό ρυθμό αρχιτεκτονικής

Αμπελώνες στην περιοχή του Trentino...

2η μέρα: τραβέρσα σε εκτεθιμένο βράχο (Montalbano)

..ενώ κάποιοι άλλοι προτίμησαν να το ρίξουν στον ύπνο

3η μέρα: λίμνη Garda, όπως την βλέπουν τα πουλιά

Aπο την κορυφή αντικρύζουμε σχεδόν όλη την πόλη που μένουμε, Riva del Garda...

Είμαστε στην κορυφή Cima Capi και θα συνεχίσουμε το μονοπάτι ακριβώς πάνω στο όριο του βράχου. Η θέα είναι και από τις δύο πλευρές της διαδρομής μας. Φωτογραφίες και έτοιμοι για τη συνέχεια στη via ferrata Folezzi

Κορυφή με όλη την ομάδα

Η via ferrata Folezzi είναι σχετικά εύκολη και με μικρή διάρκεια....

Η κλίση της δεν είναι μεγάλη και έχει συνεχώς σιδερένια στηρίγματα... Αυτήν την τραβέρσα καλύψαμε με επιτυχία, οπότε και συγκεντρωθήκαμε για να απαλλαγούμε από το βάρος του εξοπλισμού και να ξεκινήσουμε το μονοπάτι της επιστροφής, μέσα απ’ το δάσος. Απότομη και παρατεταμένη κατηφόρα ταλαιπωρούσε τα γόνατά μας, καθώς η υψομετρική είχε πλέον αρνητικό πρόσημο. Η ζέστη ήταν ακόμα έντονη, παρ’ όλο που το δάσος ήταν πυκνό από οξιές και έντονη βλάστηση.

Στην υγείαν των επιζόντων

Χαλάρωση μετα απο 6 ώρες

4η μέρα: ραντεβού με τους Kεραυνούς (Brigade Tridentina)

Σήμερα είναι η τέταρτη μερα αναρρίχησης και η πιό συναρπαστική..απο πολλές πλευρές (!!!). Ξεκινήσαμε με πολύ ζέστη και κατευθυνθήκαμε βόρεια, στην κοιλάδα Gardena, εδώ που το τοπίο είναι εντυπωσιακό, πανύψηλες μυτερές κορυφές, καταπράσινα λειβάδια, φιδίσιες στροφές που φθάνουν σε υψόμετρο 2200 μέτρα και δροσιά... προπαντώς δροσιά!!!

Όλη η περιοχή ειναι τουριστική με πολύ κίνηση χειμώνα και καλοκαίρι.... Εδώ ειμαστε στο Sankt Christina σε υψόμετρο 1428 μέτρα.

Η κοιλάδα Cardena όπως τη φωτογραφίζουμε κατά την ανηφόρα στο Passo Cardena σε υψόμετρο 2121 μέτρα.

Eίμαστε στην καρδιά της Φύσης. Οι Δολομίτες είναι οροσειρά στη βορειοδυτική Ιταλία και τμήμα των Άλπεων. Θεωρείται Εθνικός Δρυμός και το 2009 ανακηρύχθηκαν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Sassolungo (Langkofel στα γερμανικά) με υψόμετρο περίπου 3000 μέτρα. Επιβλητικός όγκος, που τον φωτογραφίσαμε τουλάχιστον 40 φορές ανεβαίνοντας προς το Passo Cardena...

Σημείο εκκίνησης για την πιο συναρπαστική αναρρίχηση..

Απο εδώ αρχίζει η αναρρίχηση στην Brigade Tridentina. Ίσως στην πιο φημισμενη via ferrata των Δολομιτών. Το ύψος αναρρίχησης είναι περίπου 650 μέτρα (όσο πάμε και αυξάνεται η υψομετρική διαφορά).

Το όνομα "Δολομίτες" προέρχεται από το διάσημο Γάλλο ορυκτολόγο Déodat Gratet de Dolomieu, τον πρώτο που περιέγραψε τον δολομίτη, έναν τύπο πετρώματος που απέδωσε τα χαρακτηριστικά σχήματα και χρώματα αυτών των βουνών. Παλαιότερα ονομάζονταν "χλωμά βουνά" και απέκτησαν το όνομα με το οποίο είναι γνωστά σήμερα κατά τον 19ο αιώνα.

Πολλά ορεινά μονοπάτια διατρέχουν τους Δολομίτες, που ονομάζονται "alte vie" (ορεινά μονοπάτια). Αυτά τα μονοπάτια είναι αριθμημένα από το 1 έως το 8, περνούν από αρκετά καταφύγια και απαιτούν τουλάχιστον μία εβδομάδα διάσχισης.

Οι Δολομίτες χωρίζονται σε ομάδες βουνών (π.χ. Sella, Marmolada, Tofane, Sexten Dolomites.....). Σήμερα είμαστε στο Sella και η διαδρομή ονομάζεται via ferrata Tridentina. Με την κουβέντα ξεχαστήκαμε... οι πρώτοι έχουν ήδη ανέβει....

Το πρώτο τμήμα της διαδρομής ονομάζεται Via Ferrata Pisciadù. Ξεκινά αμέσως με ένα μακρύ, αλλά εύκολο τμήμα της σκάλας, που οδηγεί σε έναν απότομο βράχο.

Μετά από ένα σύντομο περίπατο μέσα από ένα στένωμα φτάνουμε στην κύρια βάση της αναρρίχησης.

Τουριστική Μέκκα, οι Δολομίτες είναι γνωστοί για το χειμερινό σκι και την ορειβασία, την πεζοπορία και την αναρρίχηση που προσφέρουν. Η αναρρίχηση υπήρξε παράδοση στους Δολομίτες από τις αρχές του 1900, όταν ο 17χρονος Georg Winkler έκανε μία μοναχική αναρρίχηση στο Die Vajolettürme. Εμείς όμως θα το κάνουμε ομαδικά...

Να! και η μισή ομάδα.... (οι υπόλοιποι έρχονται).... έτοιμοι για αυτό που θα συναντήσουν σε λίγο.....

Αριστερά, βλέπουμε τον καταρράκτη Pisciadu, τα νερά του οποίου έρχονται απο μια μικρή λιμνούλα, δίπλα στο καταφύγιο, και σε υψόμετρο 2585 μέτρα, ενώ....

εκεί... στο βάθος σε ύψος 650 μέτρων, βλέπουμε τη γέφυρα που θα διασχίσουμε...αν θέλει ο Θεός και ο καιρός!!!

Εάν πάσχετε από ίλιγγο, δεν θα απολαύσετε τη διαδρομή....που αποτελείται από μια μεγάλη και εκτεθιμένη τραβέρσα. Καλλίτερα λοιπόν, να μην κυττάζετε κάτω. Είπαμε... θα αναρριχηθούμε 650 μέτρα!!!!

Η διαδρομή αυτή έχει πολύ κίνηση το καλοκαίρι. Συναντήσαμε κάποιους γερμανούς, που μας προσπέρασαν σαν αγριοκάτσικα. Τα βέλη δείχνουν μέλη της ομάδος μας σε κάποια απόσταση μεταξύ τους (για λόγους ασφαλείας).

Όσον αφορά στο κλίμα ποικίλει, εξαιτίας της αλλαγής του μέσου υψομέτρου, αλλά χαρακτηρίζεται κυρίως αλπικό με ψυχρό χειμώνα και ήπιο καλοκαίρι. Τα πρότυπα κατακρήμνισης είναι επίσης τυπικά του αλπικού κλίματος. Η προχωρημένη άνοιξη και το καλοκαίρι είναι η κύρια περίοδος βροχοπτώσεων με κορύφωση τον Ιούλιο.... Χμ!!! μαζεύονται σύννεφα εκεί κάτω....

Την θεωρώ ως την κορυφαία αναρριχητική διαδρομή της εκδρομής μας. Συχνά αυτοασφαλιζόμουνα, όχι για να ξεκουραστώ αλλά για να θαυμάσω τη θέα που έρρεε κάτω απο τα πόδια μου....

Η διαδρομή αυτή έχει πολλά περάσματα (τραβέρσες), σκαρφάλωμα με τα χέρια στους βράχους ή σε μικρές εσοχές. Προσηλωμένος στην προσπάθεια, σου ξεφεύγει κάποια ματιά να κυττάξεις πίσω σου!!

Οι άλλοι ακολουθούν σε μεγάλη απόσταση.. τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν λόγω καιρού... τα συννεφάκια γίνονται μαύρα σύννεφα.....

..και η διαδρομή ειναι αρκετά δύσκολη... όπως σημειώνει ο φίλος Κώστας: τα όρια δεν είχαν όρια.. αρχικά ανεβαίναμε ανάμεσα σε κατακόρυφο χάος και το βράχο, όπου πατούσαμε σε σημεία σαν κουτί από τσιγάρα...

...ο στόχος ήταν να αναρριχηθούμε στα 2600 μέτρα... αλλά.....

.. αλλά στα 2500 μέτρα μας έπιασε καταιγίδα, με έντονη χαλαζόπτωση.. και κεραυνούς να πέφτουν δίπλα μας....

.. αμέσως κλείσαμε κινητά, κρύψαμε μπατόν και όλα τα μεταλλικά αντικείμενα που είχαμε, ενώ οι αστραπές και οι βροντές συνέχιζαν να πέφτουν....

... μένουμε εκτεθιμένοι σε κάποια βράχια με σκοπό να μην αγγίζουμε το ατσάλινο σύρμα... και ξαφνικά... ένας κεραυνός έσκασε 50 μετρα δεξιά κάτω απο τη σκάλα με μεγάλο θόρυβο.... Εκείνη τη στιγμή κρατούσα ισορροπία από ένα βράχο και αισθάνθηκα ένα τείναγμα στο αριστερό μου χέρι, σαν να με διαπερνούσε ρεύμα 110V.... Στη φωτό φαίνεται μελος της ομαδος να προφυλλάσσεται κάτω απο βράχο. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί η μορφολογία του εδάφους δημιουργεί πυλωτή και βρίσκεσαι μέσα σε ηλεκτρικό πεδίο..ό,τι το χειρότερο δηλαδή!! Είναι το πλέον εντυπωσιακό τμήμα της διαδρομής... ένα ξύλινο πέρασμα σε ένα πολύ στενό φαράγγι με βάθος περίπου 600 μέτρα.... όμως η σκέψη μας ειναι ακόμη στους κεραυνούς!!!! Δεξια φαίνεται η γέφυρα, που αχνά βλέπαμε απο κάτω σαν μια μικρή κουκίδα.

Με το ξέσπασμα της καταιγίδας, η ομάδα χωρίστηκε στα δυο. Οι μισοί απέφυγαν τους κεραυνούς ανεβαίνοντας απο ένα πιο εύκολο μονοπάτι προς το καταφύγιο...

Μετά τη γέφυρα, η διαδρομή ειναι λίγο ανηφορική αλλά πολύ εύκολη πλέον.... φτάνουμε στο καταφύγιο μούσκεμα αλλά σώοι...ο Θεός μας κράτησε ζωντανούς για να ..δούμε τη γέφυρα!!!

Στο βάθος, το Pisciadu (3000m) συνεφιασμένο....

Η καταιγίδα έχει περάσει και ο ορεινός όγκος του Pisciadu μας αποκαλύπτει την ομορφιά του. Το καταφύγιο βρίσκεται στα 2585 μέτρα, που φτάσαμε βρεγμένοι σαν το παπιά. Με τη σκέψη ότι έχουμε ακόμη 3 ώρες κατάβαση, με πιάνει το προσκοπικό μου δαιμόνιο και γλιτώνω από κρυολόγημα....

.....προτού συνεχίσουμε, πάω κατευθείαν στην τουαλέτα. Γδύνομαι και ψάχνω για εφημερίδες. Δεν βρίσκω τίποτε. Έχει όμως χαρτί τουαλέτας. Το παίρνω και τυλίγω όλο το κορμί μου σαν μία σύγχρονη μούμια. Τυλίγομαι μία, δύο και τρεις φορές μέχρι να εξαντλήσω όλο το κ…χαρτο και μετά φορώ τα ρούχα μου! Αυτό ήταν, παλιό προσκοπικό κόλπο σε περίπτωση καταιγίδας. Βγαίνω σαν κύριος και συνεχίζω μαζί με την ομάδα την πορεία.

Η θέα, απο την πλευρά της κατάβασης, είναι αποκαλυπτική. Τεράστιοι βράχοι, με ενδιάμεσα κενά, ατενίζουν προς τις καταπράσινες κοιλάδες...

Όλες αυτές οι ορεινές διαδρομές έπαιξαν σημαντικό ρόλο στους παγκόσμιους πολέμους. Αρχικά, είχαν κατασκευαστεί έτσι ώστε να διευκολύνουν τις μετακινήσεις των ιταλικών στρατιωτικών μονάδων στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Το 1915, η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο ως σύμμαχος της Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Τότε, οι Δολομίτες ήταν ακόμα ένα μέρος της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας......

...και τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα προσπαθούσαν να αποκτήσουν τον έλεγχο των κορυφών για το πυροβολικό τους. Υπήρξαν πολλά θύματα εξαιτίας της παρατεταμένης έκθεσης στο κρύο και στις χιονοστιβάδες. Η χρήση των ατσάλινων σχοινιών, επέτρεψε στα στρατεύματα να κινούνται γρηγορότερα και με ασφάλεια μέσα απο τα ορεινά περάσματα. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι πρώτοι διάδρομοι (via ferrata) στην Ιταλία.

Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, ο στρατός εγκατέλειψε τις via ferrata και οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να ενδιαφέρονται γι 'αυτές. Στη δεκαετία του 1930 η ιταλική Alpine Club άρχισε να βελτιώνει το δίκτυο, με την προσθήκη νέων διαδρομών για να προσελκύσει τουρίστες.....

.... τα συρματόσχοινα, που χρησιμοποίησε ο στρατός, αντικαταστάθηκαν με καλώδια από χάλυβα. Τα ξύλινα στηρίγματα με σκάλες σιδήρου, που δένονται στέρεα στο βράχο.....

Την ευθύνη των ορεινών διαδρομών εξακολουθεί να έχει η ιταλική Alpine Club. Οι via ferrata αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα στους Δολομίτες, τις οποίες επισκέπτονται κάθε χρόνο χιλιάδες αναρριχητές και όχι μόνο.... δηλαδή και εμείς!!!

Ποιος μπορεί να αναρριχηθεί σε μία Via Ferrata; Βασικά οποιοσδήποτε, χωρίς απαραίτητα να έχει προηγούμενη εμπειρία. Όμως με κάποιες προυποθέσεις: να μην φοβάται τα ύψη, να θέλει να γνωρίσει τη μαγευτική δύναμη των Δολομιτών, να φέρει τον κατάλληλο εξοπλισμό και να έχει κυρίως καλή φυσική κατάσταση. Στις δύσκολες διαδρομές απαιτείται και επιπλέον μεγαλη δύναμη στα χέρια και στους ώμους. Τα καλώδια και τα μεταλλικά στηρίγματα παρέχουν προστασία, έτσι ώστε οι μη έμπειροι ορειβάτες να μπορούν να διασχίσουν αυτά τα όμορφα βουνά με ασφάλεια. Τα ατυχήματα που αναφέρονται ειναι λιγότερα απο εκείνα που συμβαίνουν κάθε χρόνο στον Όλυμπο.

Κάποιες διαδρομές είναι απλώς μια βόλτα στο βουνό με λίγη ή καθόλου προστασία και κατάλληλες για όλες τις ηλικίες και ικανότητες. Άλλες είναι πιο δύσκολες, και οι οποίες χρήζουν εμπειρίας και ικανότητα αναρρίχησης. Πάνω από 130 via ferrata έχουν εξαπλωθεί στους Δολομίτες, διαφορετικής δυσκολίας και μήκους διαδρομής. Συνεπώς, ο καθένας μπορεί να βρεί τη via ferrata του, να απολαύσει και να εξερευνήσει αυτό το μαγικό τοπίο.

5η & 6η μέρα: χαλαρά και σχέδια για το μέλλον.

Travenanzes (2559m) φωτογραφημένο απο το Passo di Falzarego (2105m). Mέχρι την πεδιάδα ακολουθούν 29 στροφές μηκους 12 χιλιομέτρων...

Lago di Fedaia (2057m)

Η λίμνη αποτελείται από δύο μέρη, το φυσικό τμήμα έχει μήκος περίπου 160 μέτρα, όπου χύνονται τα νερά απο τον παγετώνα marmolada. Το τεχνητό τμήμα έχει μήκος 2 χιλιόμετρα και είναι φράγμα 60 m ύψους του φράγματος. Κατασκευάστηκε στη δεκαετία του 1950.

Το Marmolada αποτελείται από μια κορυφογραμμή που οδηγεί δυτικά προς τα ανατολικά. Προς τα νότια σπάει σε απόκρημνα βράχια, σχηματίζοντας ένα βράχο μήκους πολλών χιλιομέτρων. Στη βορεινή πλευρά του υπάρχει ένας παγετώνας, ο μοναδικός στους Δολομίτες (το Marmolada Glacier, Ghiacciaio della Marmolada).

Ανεβαίνοντας και ασθμαίνοντας σε μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Το μονοπάτι θα μας οδηγήσει 600 μέτρα ψηλότερα στα 2626m.Ένα εναέριο lift πηγαίνει στην κορυφή Punta Rocca. Kατά τη διάρκεια του χειμώνα υπάρχει πίστα του σκι στο Marmolada που είναι ανοιχτή για τους σκιέρ και τους snowboarders. Ο αυστριακός Paul Grohmann (ποιός άλλος άραγε) έκανε την πρώτη ανάβαση το 1864 κατά μήκος της βόρειας διαδρομής..

Μαζί με ένα διάσημο αμερικανό σκηνοθέτη

Μέχρι το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου τα σύνορα μεταξύ της Αυστρίας-Ουγγαρίας και της Ιταλίας ήταν στην κορυφογραμμή του Marmolada, γι αυτό και αποτελούσε μέρος της στρατιωτικής σύγκρουσης. Όλες οι ορεινές διαβάσεις είναι γεμάτες απο καταφύγια, προμαχώνες και οχυρά, τα οποία εύκολα μπορούν να διακριθούν...Πρωινό διάλλειμα μετά απο 1 ώρα πεζοπορία και οι τελευταίες χαιρετούρες με το σκηνοθέτη....

Ponte sospeso lungo la via ferrata

via ferrata della trincee διασχίζει την κορυφογραμμή, απέναντι απο το Marmolada, από το Porta Vescovo μέχρι την εντυπωσιακή βραχώδη κορυφογραμμή Crepes de Padon, εκεί που βρίσκεται και το ομώνυμο καταφύγιο.

Καταπράσινοι λόφοι και στο βάθος οι οροσειρά Arabba. Είμαστε περίπου σε υψόμετρο περίπου 2700 μέτρα.

Το καταφύγιο Padon στα 2369 μέτρα περιμενοντας την ομάδα να ξεπροβάλει στην κορυφή του Padon.

Τελευταία ματιά στη λίμνη και στις αναρρηχητικές μας διαδρομές... απο αύριο μόνο τουρίστες....

6η μέρα με περιήγηση στην τουριστική cortina. Εδώ, Basilica Minore dei Santi Filippo e Giacomo, Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ας πούμε η μητρόπολη για την πόλη. Χτίστηκε μεταξύ 1769 και 1775 σε στυλ μπαρόκ με ένα σχέδιο από τον αρχιτέκτονα Joseph Promperg.

Λίμνη Misurina είναι η μεγαλύτερη φυσική λίμνη της Cadore όπου περιστοιχίζεται απο τις οροσειρές Cristallo και Cadini di Misurina. Στο βάθος φαίνεται το επιβλητικό Tre cime de Lavaredo (2973m), το οποίο είναι και ο μελλοντικός μας στόχος.

Με το lift ανάβασει στο καταφύγιο col de Varda.

Σε υψόμετρο 2115 μέτρα η θέα που προσφέρεται εδώ είναι πραγματικά εντυπωσιακή προς τη λίμνη Misurina.Ανεβαίνοντας προς τη βάση της via ferrata, δεξιά μας υψώνεται το μεγαλοπρεπές Cadini di Misurina (2568μ).