Κατελάνος Παναιτωλικού

Διαδρομή από Αγ Παρασκευή  (χειμερινή)
Παγοκρύσταλλοι
Διαδρομή από Καταφύγιο ΕΟΣ Αγρινίου-Κόκα (καλοκαιρινή)
Κυκλική απο Λαμπίρη

Διαδρομή από Αγ. Παρασκευή

Η Σελήνη δύει (7.30 το πρωί) πίσω απο τη Βαράσοβα

Διαδρομές Παναιτωλικού απο Αγ. Παρασκευή

Κλασικές κυκλικές διαδρομές για Κατελάνο

Τη διαδρομή που κάναμε

Τα όρη του Παναιτωλικού

Παγοκρύσταλλοι της φύσης

Το πρωτο ξέφωτο με θέα τον Κατελάνο

Θέα προς τις βουνοκορφές του Παναιτωλικού

στάνη στα 1200μ

παντού παγωμένα....

Το παγωμενο λούκι πριν το διάσελο και το οροπέδιο

Στην αρχή του μονοπατιού υπάρχει διακλάδωση για κυκλική διαδρομή

Στο βάθος η Τριανταφυλλιά o  Προφ. Ηλίας (αριστερα) και ο Κούτουπας (δεξιά). Thanks Raw

Η περιοχή ειναι φημισμενη για τα αυθαίρετα και τα παράνομα παντός τύπου

Ο Αγιος Γεώργιος...

.... με κατηχητικό ενηλίκων

Παγοκρύσταλλοι

Στη ΒΔ πλευρά του Παναιτωλικού και τους χειμερινούς μήνες επικρατεί έντονος παγετός, με αποτέλεσμα, η φύση να κάνει έργα τέχνης!!

έργο τέχνης από σταλακτίτες πάγου

Παγοκρύσταλλοι σταλακτίτες κρέμονται από τα κλαδιά....

.... στο λούκι επικρατεί νεκρική ησυχία....

. Η ζωή έχει σταματήσει και η φύση έχει κάνει το θαύμα της. 

Διαδρομή από Καταφύγιο ΕΟΣ Αγρινίου-Κόκα-Κατελάνος
Ο Κατελάνος είναι μια απο τις βουνοκορφές του Παναιτωλικού και η υψηλότερη κορυφή του (1932μ). Όπως λέει και η λεξη "Παναιτωλικό", καλύπτει σχεδόν όλο το νομό της Αιτωλοακαρνανίας. Είναι ένα μεγάλο ορεινό συγκρότημα, μάλλον προσιτό με δύσκολα όμως μονοπάτια. Έχει και άλλες κορυφές όπως είναι η Κόκα, ο Ζυγός.. όπως είναι γνωστός στους βοσκούς.

Η πρόσβαση γίνεται απο το χωριό Περιστέρι, όπου παίρνουμε το δασισκό δρόμο προς το καταφύγιο, ένα πολύ δύσκολο δρομο μόνο για τζιπ. Τα φαράγγια κατεβάζουν χώματα και πέτρες, ενω τα νεροφαγώματα αποτελειώνουν το έργο της καταστροφής. Στροφές και απότομες αναφόρες, πεσμένα δένδρα είναι μέσα στη διαδρομή. Το καταφύγιο απέχει 4-5 χλμ απο το χωριό και έχεις την εντύπωση πώς οδηγείς ώρες... Κάποια στιγμή φτάνεις στο καταφύγιο, που είναι εξαιρετικό με πολύ δουλειά από τον ΕΟΣ Αγρινίου, που η ΕΕ έχει βάλει το χεράκι της της ή μάλλον την τσέπη της. Λιγο πιο πάνω ξεκινά το μονοπάτι, πολύ ευδιάκριτο και καλά σηματοδοτημένο... όλο σχεδόν!!

 

Η χωμάτινη διαδρομή σταματά στην πηγή και απο εκεί αρχίζει το μονοπάτι με κόκκινα σημάδια. Σε 30-40 λεπτά μέχρι να βρεθείς στη διακλάδωση. Αριστερά πάνω συνεχίζει το μονοπάτι προς την πρώτη κορυφή την Κόκα, δεξια είναι το κλασικό μονοπάτι, απο το οποίο επιστρέψαμε.. Όσο ανεβαίνεις, τόσο εγκαταλείπεις το δασωμένο τμημα της πλαγιάς και σε λίγο βγαίνεις σε ξέφωτο που μέσα απο ημιβραχώδες τοπίο προχωράς και φτάνεις στην Κόκα. Η θέα θα ήταν εξαιρετική προς την κοιλάδα του Αγρινίου και τη λίμνη της Τριχωνίδας αν δεν επικρατούσε η αφρικανική σκόνη, που αυτές τις μέρες έχει γεμίσει τον ελλαδικό χώρο. Το Παναιτωλικό δεν είναι χορταριασμένο βουνό γιαυτό απαιτείται μπότα με σκληρό πάτο. 

Απο την κορυφή φαίνεται ευδιάκριτα η δεύτερη κορυφή. Αρχικά κατεβαίνουμε την ορθοπλαγιά, φτάνουμε σύντομα σε ένα διάσελο και ξανανεβαίνουμε μέσα απο ένα πετρώδες και βραχώδες μονοπάτι. Κερδίζεις αμεσως ύψος και σε λίγο είσαι στην κορυφή, που την ονομάζουν Ζυγό.

Συνεχίζουμε για την τρίτη κορυφή που ειναι ομαλότερη και επιμήκης. Απο εδώ έχεις στόχο το διάσελο, εκεί που θα συναντήσεις το κλασικό μονοπάτι και θα συνεχίσετε απο κοινού προς την κορυφή του Κατελάνου. Η κάθοδος γίνεται είτε κατα μήκος της κορυφογραμμής και μετά απότομα στην πλαγιά είτε τραβερσαριστά από την ορθοπλαγιά που είναι κάπως ομαλότερη. Και στις δυο περιπτώσεις, η κάθοδος είναι σε πετρώδες περιβάλλον και απαιτεί προσοχή. Η χρήση ορειβατικών μπαστουνιών (μπατόνς) προτείνεται για ισορροπία και προστασία των γονάτων, αφού το 30% του βάρους του σώματος απορροφείται απο τα μπατόνς και όχι απο τα γόνατα. Σε αυτά τα βουνά δεν πάμε με αθλητικά παπουτσάκια τύπου ελβιέλα. Στο διάσελο συναντάς και άλλους ορειβάτες που έρχονται απο το συνηθισμένο μονοπάτι. Το διάσελο αυτό είναι στα 1500μ που σημαίνει πώς θα (ξανά)ανέβουμε μια ΥΔ γύρω στα 435 μέτρα, για να φτάσουμε στον Κατελάνο. Η διαδρομή είναι συνολικά 6 χλμ και η ανάβαση διαρκεί περίπου 4 ώρες. 

Το μονοπάτι είναι εύκολο και καλά σηματοδοτημένο,έχει όμως συνεχή ανηφόρα. Ακολουθούμε Β-ΒΔ πορεία και όσο ανεβαίνουμε συναντάμε χιονούρες (είναι απρίλιος και φέτος έπεσε αρκετό χιόνι). Παρουσιάζουν ένα εξαιρετικό θέαμα, καθότι φαίνονται σαν σπηλιές με κούφιο το εσωτερικό τους. Το χιόνι, εκεί μέσα, έχει λιώσει εξ αιτίας της υψηλότερης θερμοκρασίας του εδάφους, ενώ το εξωτερικό περίβλημα παραμένει ακόμη συμπαγές γιατί ο αέρας είναι κρύος και συνεχής. 

Λίγο πριν την κορυφή συναντάμε το τελευταίο διάσελο. Ο καιρός έχει πολύ δυνατό αέρα, που τον αισθανόμαστε έντονα.. έχει 7-8 μποφώρ και με το ζόρι κρατιόμαστε όρθιοι στο διάσελο. Γιαυτό φταίει ο Bernoulli, ελβετός φυσικός που το 16. αιώνα εξήγησε το φαινόμενο, γιατί ο αέρας στα διάσελα είναι τόσο δυνατός. Και όχι μόνο στα διάσελα, αλλά και παντού αλλού, που το γεωγραφικό ανάγλυφο δημιουργεί ένα στένωμα, όπως π.χ. στο Ριο-Αντίρριο. Βεβαίως, ο Bernoulli δεν ήταν ορειβάτης (μπορεί όμως και να ήταν) για να εξηγήσει το φαινόμενο του ανέμου στα διάσελα. Πειραματίστηκε όμως στις στέγες των καλυβών, όπου ο δυνατός άνεμος τις ξερίζωνε. Εκεί, οι δυναμικές γραμμές του αέρα στενεύουν και όπου στενεύουν, η ταχύτητα του ανέμου αυξάνεται. Επειδή είναι δύσκολο να φανταστείτε τί σημαίνει δυναμικές γραμμές του αέρα, θα σας πρότεινα να κάνετε rafting στον Εύηνο. Όταν η βάρκα διέρχεται μέσα από στενά σημεία (π.χ. φαράγγια) βλέπετε τη ροή του νερού να στενεύει και η ταχύτητά του να αυξάνεται. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον αέρα στο εδαφικό ανάγλυφο ενός διάσελου.

Στο διάσελο λοιπόν αισθάνεσαι το δυνατό άνεμο πολύ έντονα.. σήμερα είναι κρύος, όμως η ομάδα μας προχωρά, έστω και με δυσκολία, προς την κορυφή του Κατελάνου. Είμαστε λοιπόν στην κορυφή στα 1935μ, που θα περιμένουμε κάποιες χιλιάδες χρόνια για να λέμε ότι φτάσαμε σε κορυφή των 2000 μέτρων. Όπως είναι γνωστό, τα βουνά συνήθως αυξάνουν το ύψος τους περίπου ένα εκατοστό το χρόνο. Αυτό το ξέρουμε από τις δορυφορικές μετρήσεις. Από την κορυφή η θέα είναι εξαιρετική. Βλέπεις την Τριανταφυλλιά, τη Χελιδώνα και την Καλιακούδα, ενώ βορειότερα είναι τα Τζουμέρκα και όταν ο καιρός είναι πολύ καθαρός μπορείς να διακρίνεις και τον Όλυμπο. Στα δυτικά είναι ο αμβρακικός κόλπος.  Η επιστροφή ακολουθεί το ίδιο το μονοπάτι.Φθάνοντας στο διάσελο ακολουθούμε πλέον το κλασικό μονοπάτι που είναι μάλλον ισοϋψές σε όλο σχεδόν το μήκος του. Όμως η διαδρομή είναι πετρώδης και όχι τόσο προσιτή για αρχάριους. Βασικά ούτε ο Κατελάνος δεν είναι κατάλληλος για αρχάριους.

Μετά κάμποση ώρα φτάνουμε σε ένα σημείο που έχει πηγή. Αυτό που βλέπουμε είναι ένα μαύρο λάστιχο να βγάζει λίγο νερό. Σήμερα έχει τόση υγρασία που έχουμε καταναλώσει πολύ νερό και θέλουμε κι άλλο. Στο σημείο αυτό έχουμε ένα δύσκολο πέρασμα, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Το  νερό έχει καταστρέψει το μονοπάτι και παράλληλα έχει δημιουργήσει μια χαρακιά που συνεχίζεται προς τα κάτω. Σε λίγο καιρό θα είναι απροσπέλαστο και θα χρειαστεί να το παρακάμψουμε από την πάνω μεριά. Αυτό το σημείο είναι το πιο δύσκολο.. μετά συνεχίζει στο ίδιο μονότονο πετρώδες περιβάλλον και σε 30 λεπτά συναντάμε την αρχική διακλάδωση. Αρχίζουμε και κατεβαίνουμε πιο απότομα για να φτάσουμε στο σημείο εκκίνησης, εκεί στο χωματόδρομο που έχουμε αφήσει τα αυτοκίνητα.

Με τα αυτοκίνητα πίσω προς το χωριό Περιστέρι.  Εκεί μας περίμεναν σκυλιά θηρία που επιτίθενται στα αυτοκίνητα.. δαγκώνουν μέχρι και τα πόμολα…. τα καημένα!!! Είναι ετοιμοπόλεμα κάθε στιγμή. Στο καφενείο, ο τσοπάνης μάς έλεγε ότι οι λύκοι έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους τα τελευταία 20 χρόνια και έχουν ρημάξει το κοπάδι του. Χάνουμε κατσίκες και πρόβατα, μερικές φορές και τα σκυλιά μας αν είναι γέρικα, μας διηγήθηκε με παράπονο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ανεβάζουμε τα κοπάδια στα ψηλότερα, γιατί το βράδυ γίνεται μεγάλο τσιμπούσι. Αν αυτό είναι απαραίτητο, προς αναζήτηση χορταριού, προηγούνται τα σκυλιά ως ανιχνευτές και ακολουθεί το κοπάδι. Σκοτώνουμε πολλούς λύκους, αλλά κάθε φορά εμφανίζονται περισσότεροι. Η ανάγκη της επιβίωσης δεν συμβαδίζει με τους κανόνες της ηθικής, καθότι το ένστικτο υπερτερεί. Οι λύκοι είναι πεινασμένοι. Παράλληλα έχουν πολλά παράπονα (όχι οι λύκοι χαχα) με τους καρεκλοκένταυρους του ΕΛΓΑ, που δεν αναγνωρίζουν τις απώλειες και δεν κατανοούν τις συνθήκες του βουνού μέσα από τη ζεστασιά του γραφείου τους, το οποίο ποτέ δεν εγκαταλείπουν.

Κυκλική απο Λαμπίρη

Το Άνω και Κάτω Λαμπίρη είναι δύο απο τα τελευταία χωριά του μεγάλου νομού της Αιτωλοακαρναρνίας και ίσως τα πιο ξεχασμενα, παρότι διέρχεται από αυτά ο δρόμος προς το Προυσσό και το Καρπενήσι. Τα μονοπάτια που ξεκινούν απο τα δυο αυτά χωριά έχουν προορισμό τον Κατελάνο, απο διαφορετικές διαδρομές βέβαια. Διαλέξαμε το μακρύτερο και υποθετικά το πιό όμορφο, γιατί περνούσε μέσα απο βαθιές χαράδρες, βραχώδη περάσματα και μεγάλα λιβάδια. Εντούτοις το μονοπάτι της ανάβασης ήταν πλήρως εγκαταλελειμμένο με αποτέλεσμα κορμοί δέντρων και βάτα σε σφιχταγκάλιασμα με αγριοτριανταφυλλιές μάς έκαναν να θυμούμαστε την εποχή που ήμασταν "πεζοναύτες".

Κυκλική διαδρομή 10 ωρών και 17 χλμ

Χάρτης της περιοχής και με την ονομασία των κορυφών

ξεκινάμε κατα μήκος του φαραγγιού

Ποιά ειναι η χρήση του πλαστικού;;; οι σκίουροι

πηγή μεσα απο πλατάνι

στην αρχή το μονοπάτι ήταν τέλειο

Μόλις περνούμε το ρυάκι, αρχίζουν τα δύσκολα. Το μονοπάτι χάνεται και πρέπει νάχεις GPS, ... διαφορετικά!!!  Στο μονοπάτι βρίσκεις κορμούς δένδρων που πρέπει να τους καβαλήσεις ή να συρθείς από κάτω τους. Και αυτό συνεχίζεται επί μακρόν μέχρι να τελειώσουν τα έλατα!!!

Γύρω στα 1600μ συναντάς τις Πόρτες και από εκεί προς τα πάνω,το τοπίο είναι υποαλπικό (ποώδη βλάστηση)  με απέραντα λειβάδια μέχρι και την κορυφή του Κατελάνου.

Ανεβαίνοντας προς τον Κατελάνο, φαίνεται η αντικρινή κορφή με το όνομα Κρεμνίτσα

Οι διαδρομές που μπορούμε να ακολουθήσουμε στους πρόποδες του Κατελάνου

Για την επιστροφή διαλέξαμε το άλλο μονοπάτι προς το Άνω Λυμπέρη καθότι ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσουμε πάλι τα κλαδιά, τα βάτα, τους κορμούς.... απο το διάσελο αποφασίσαμε να μην πάρουμε το μονοπάτι αλλά το δασικό δρόμο, όπου σε μια στροφή διακλαδιζόταν με άλλο δασικό, που θα πήγαινε προς το Κάτω Λαμπίρη, εκεί που είχαμε αφήσει τα αυτοκίνητα, αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι εκπλήξεις θα συνεχιζόντουσαν....

...στο τέλος, λοιπόν, του δασικού δρόμου συναντήσαμε το εκκλησάκι του Αγιάννη και ένα αδιέξοδο μπροστά μας, ενώ από κάτω έχασκε το χωριό χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα πρόσβασης. Βρήκαμε ένα μονοπάτι, μάλλον γιδόστρατο, που ούτε οι γίδες δεν θα περνούσαν απο εκεί και αρχίσαμε την κατάβαση, σερνόμενοι μέσα απο αγριοτριανταφυλλιές, παντελόνια σχίστηκαν, νυχιές στο πρόσωπο και στα χέρια εμφανίστηκαν....

 

...και μετά ήρθε η λύτρωση,  περνώντας απο μια αγροικία, μας λυπήθηκαν οι νοικοκυραίοι και μας προσκάλεσαν για ένα βαζάκι, έτσι ονόμαζε η κυρία Μαριάννα το κουτί της μπύρας. Η οδύσσεια είχε τελειώσει μετά απο 10 ώρες!! Κάποιος τις παρέας δεν ήθελε να ξανακούσει βουνό που το όνομά του άρχιζε από Κατε.... ειχε και τα γενέθλιά του σήμερα  χαχα!!