Trekking Αdventures: Plose in Alto Adige (Brixen)

Ο καιρός τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου ήταν ασυνήθιστα κακός! Ό,τι τεχνικές και να εφαρμόσαμε (βουντού, Yoga) δεν βελτιωνόταν... ένα χαμηλό βαρομετρικό είχε καθήσει πάνω απο τις Άλπεις και ήθελε να μας χαλάσει τα σχέδια του ΣΒΚ. Όταν έφτασα στο Μόναχο, τέτοια βροχή είχα να δω απο τον περσινό χειμώνα.

Στη βραδινή συνάντηση στη Giesinger Bräustüberl (μια εκπληκτική μπυραρία του Μονάχου που σας προτείνω να την επισκεφτείτε) η τετραμελής ομάδα έκανε τα σχέδια ορειβασίας του ΣΒΚ. Η αρχική σκέψη ήταν για το Wilder Kaiser (Kufstein) των αυστριακών άλπεων, που αποκλείστηκε λόγω των κακών καιρικών συνθηκών. Ένα παράθυρο καιρού υπήρχε μόνο στο νότιο Τυρόλο, 4 ώρες οδήγημα απο το Μόναχο!!

Ξεκινήσαμε Σάββατο πρωί τη διαδρομή Garmisch-Innsbruck-Brennero-Brixen. Η κυκλοφορία ήταν πολύ έντονη και σε κάποια σημεία είχε συμφόρηση (Stau aber nicht Sau!!!). H Europabruecke είναι μια μεγαλειώδης γέφυρα που ενώνει τις δυο αντικρινές πλαγιές της κοιλάδας του Inn και για αυτο πληρώνουμε διόδια (9 ευρώ). Στη διαδρομή καταρράκτες παντού.... έβρεχε όλη την ημερα.

Στο Innsbruck απολαύσαμε το σύγχρονο έργο (Bergiselschanze) της ιρανικής αρχιτεκτόνισας Ζάχα Χαντίντ (που πέθανε σε ηλικία που μπορούσε ακόμη να μεγαλουργήσει και είχε τιμηθεί με αντίστοιχο βραβειο με εκείνο του νόμπελ). Πρόκειται για ενα χειμερινό σπορ, που οι αθλητες ανεβαίνουν ψηλα και κατεβαίνουν με χιονοπέδιλα κάνοντας ένα εκπληκτικό άλμα.

Η περιοχή ονομάζεται Alto Adige (στα ιταλικά) και περιέχει το Trentino και το Νότιο Τυρόλο (Suedtirol στα γερμανικά). Είναι αναφισβήτητα μιά από τις ωραιότερες περιοχές των Άλπεων. Το 1991 ανακαλύφθηκε ένα ανθρώπινο σώμα 5000 ετών, o Ότζι, που αναδύθηκε από τον πάγο που έλιωνε στο Alto Adige. Το "κατεψυγμένο" πτώμα φορούσε δερμάτινες μπότες, γεμισμένες με σανό για ζεστασιά, ενώ ήταν οπλισμένο με χάλκινο αιχμηρό εργαλείο, κατάλληλο για να σπάζει τον πάγο.

Τα μονοπάτια του νεολιθικού ανθρώπου μετατράπηκαν σε μεγάλο οδικό δίκτυο από τους Ρωμαίους, οι οποίοι κατέκτησαν την περιοχή το 15 π.Χ. και στη συνέχεια ίδρυσαν τις περισσότερες πόλεις της περιοχής. Μετά το τέλος της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, διαιρέθηκε από την εισβολή των γερμανικών φυλών σε διάφορα Δουκάτα, που αργότερα συνενώθηκαν στο Βασίλειο της Ιταλίας υπο τον Καρλομάγνο.

Μετά απο 3,5 ώρες οδήγημα σταματάμε στο Sterzing, όπου στις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενα αιώνα ήταν σταθμός ανάπαυσης των ταξιδιωτών απο και προς την Ιταλία, ενω λίγο πιό πάνω ήταν και τα σύνορα με την Αυστρία.

Ο καιρός ειναι βροχερός, ασταμάτητα, και μια σταση στο κοσμοπολίτικο Brixen επιβάλλεται. Ειναι η περιοχή που το προτιμούν οι γερμανοι και αυστριακοί για σύντομες διακοπές τους. στα ιταλικά ονομάζεται Bressanone και ανήκει στην Αυτόνομη επαρχία του Bolzano (μόνο η λέξη "αυτόνομη" υπονοεί πολλά για την περιοχή) στην περιοχή των Δολομιτών.

Είναι μια παλιά πολή (αν και αυτό δεν φαίνεται για έναν τουρίστα), ιδρύθηκε το 901, πριν ακόμα την ίδρυση της κομητείας του Τιρόλο. Για πολλούς αιώνες η πόλη ήταν υπό την κυριαρχία του τοπικού επισκόπου-πρίγκιπα, του επισκόπου του Μπρίξεν, όπου ήταν και η έδρα του. Άλλωστε, η περιοχή δεν απήχε πολύ απο την έδρα του Πάπα στο βατικανό και ήταν πολύ εύλογη η θρησκευτική ανάμειξη στα κοινά. Διαρρέεται απο τον ποταμο Adige (Αδίγη στα ελληνικά) που ρέει νοτια προς τη Βερόνα και απο εκεί χύνεται στην Αδριατική, λίγο βορειότερα απο τον ποταμό Πάδο.

Το Brixen θυμίζει πολύ το Innsbruck, με καμάρες σε όλους σχεδόν τους πεζόδρομους και σπίτια κτισμένα πριν μερικούς αιώνες!! και ενώ βαδίζαμε στα σοκάκια της πόλης, πέσαμε πάνω σε γάμο χασάπη με μια όμορφη νύφη (και ποιά νυφη δεν ειναι όμορφη). Οι έλληνες γαμπροί χασάπηδες σφάζουν αρνιά για το τραπέζι του γάμου, ενω στο τυρόλο ο γαμπρός εξασκείται στο καθημερινό του επάγγελμα. Κόβει κυμα και τον μοιράζει εν είδη ταρτάρ στους προσκεκλημενους, φτιάχνει λουκανικα και τα σερβιρει, ενω μπέικον και άλλα ωμά κρεατικά είναι μέσα στα καθήκοντά του.... μετά το μυστήριο.

Ανέκαθεν, αυτά τα σύνορα ήταν σημειο τριβής μεταξύ αυστριακών και ιταλών. Ακόμη και σήμερα, οι κάτοικοι δεν γνωρίζουν τί εθνικότητα είναι. Οι ντόπιοι του Bolzano, Brixen και γενικά του νότιου τυρόλου δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ιταλούς, αλλά και ούτε αυστριακούς. Σε κάποια παλιά συζήτηση που είχα μαζί τους, μου έλεγαν.. "...τώρα θα έλθουν οι ιταλοί εδώ..." Όταν διάβασα Ραφαηλίδη κατάλαβα ότι τα σύνορα δεν κάνουν τα κράτη και δεν μπορείς να διαχωρίσεις με το ζόρι φυλές. Και όπου αυτό συμβαίνει δημιουργεί προβλήματα.

Εδω στο νοτιο Τυρόλο όλοι μιλούν γερμανικά, ενώ ιταλικά ακούς μόνο απο μεγαλύτερους σε ηλικία. Είμαστε σε μια περιοχή που η φύση είναι εκπληκτική. Πράσινα χαλιά στολίζουν όλες τις πλαγιές των βουνών και στο βάθος φαίνονται οι Δολομίτες!!!

Αν και η πόλη έχει μεγάλη ιστορική συνέχεια τους τελευταίους αιώνες, το Brixen είναι γνωστό για τους ορειβατικούς προορισμούς και για τις πίστες σκι. Το χειμώνα είναι σχεδόν απίθανο να βρειτε ξενοδοχείο, ενω τους μήνες για πεζοπορία είναι κατάμεστο απο κόσμο. Δηλαδή, πότε να πάμε; Όλο το χρόνο.. αλλά να μείνετε λίγο πιο έξω απο την πόλη, π.χ. στο Lüsen!!

Το κέντρο του χωριού

Βραδινές ώρες στην πλατεία του χωριού

Το Chalet που μέναμε

To Lüsen είναι ένα μικρο χωριουδάκι που βρίσκεται στην κοιλάδα Lüsner και εκτείνεται σαν μισοφέγγαρο απο το Bressanone μέχρι την οροσειρά Plose, ακριβώς κατω στους πρόποδες του περίφημου Peitlerkofel, έναν ορεινό ογκόλιθο των Δολομιτών.

Το ξενοδοχείο μας, ενα chalet, βρίσκεται στην άκρη του χωριού σχεδόν μέσα στο δάσος, σε υψόμετρο περίπου 970μ. Είναι κατασκευασμενο απο ξύλο και γύρω έχει αγρους με τριφύλι που το φροντίζουν και μετα το κουρεύουν, το στοιβάζουν σε δέματα και μας το πωλούν. Αυτοί οι "κουτόφραγκοι" μας πωλούν σε εμάς τους "έξυπνους" σανό!!!!! Απο το παράθυρό μας έχουμε θέα στον ορεινό όγκο του Plose και του Peitlerkofel, ενώ στο βάθος φαίνεται να εκτείνεται η κοιλαδα του Lüsner.

Η κοιλάδα Luesnertal

Μετα το πρωινό πλούσιο Breakfast (οι ιταλοί δεν τσιγγουνεύονται στο φαγητό) ετοιμαστήκαμε για την εξόρμηση. Ο καιρός έχει επιτέλους ανοίξει και εχουμε ελπίδες να κοκκινίσουμε (στόχος είναι τα 2565μ) αλλά και να πατήσουμε χιόνι. Το πρώτο χιόνι ήρθε.

Με το αυτοκίνητο ανεβαίνουμε στο St Andrä (προσοχή! υπάρχουν πολλά χωριουδάκια με αυτό το όνομα, κυρίως στη νότια αυστρία) από όπου θα πάρουμε το τελεφερίκ για την κορυφή του kreuztal. Το Plosebahn θα μας οδηγήσει από το St. Andrä στο χιονοδρομικό κέντρο του Plose. Είναι γνωστό και ως τελεφερίκ St. Andrä-Kreuztal και καλύπτει μια υψομετρική διαφορά 979 μ σε μήκος 2675 μ.

Το χειμωνα, η κορυφή πλυμμηρίζει απο σκιέρ που απολαμβάνουν ατελειωτα χιλιόμετρα πίστας καθότι όλη η περιοχή βρισκεται σε υψόμετρο 2000μ και αποτελεί αλπική ζωνη χωρίς δένδρα. Εδώ πατήσαμε και το πρώτο χιονι για φέτος!!

Όλες οι διαδρομές είναι σηματοδοτημένες και αριθμημένες. Ακολουθούμε την 7.

Πρόκειται για μια κυκλική διαδρομή με υψομετρική διαφορά 550-600μ διασχίζοντας τρεις κορφές, εξ ου και το όνομα Grei-Gipfel-Tour: Telegraph (2466m), Pfannspitze (2555m) και Grosser Gabler (2575m). Στη συνέχεια της διαδρομής κατεβήκαμε στο Rossalm (2200m) όπου και καναμε ενα μεγαλο διαλλειμα για φαγητο και μπύρα και συνεχίσαμε για το Kreuztal upstation (2000m).

Και εδω αρχίζει το πρωτο χιονι. Όπου το παίρνει ο άνεμος υπάρχει ξερό έδαφος, διαφορετικά βουτάμε μεχρι το γόνατο. Το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο με μικρούς ξυλινους πασάλους σε άσπρο-κόκκινο-άσπρο χρωμα και με τον αριθμό του μονοπατιού. Για να το χάσεις είναι μάλλον απίθανο... κυκλοφορεί τόσος πολύ κόσμος, που οι πατημασιές τους έχουν αφήσει ευδιάκριτα ίχνη.

Δολομίτες: Sass de Putia, 2875m

Σάρες γεμάτες χιόνι

Plosehuette, 2445m

Διαδρομή προς την τρίτη κορυφή

Από διούρηση.. καλά πάμε

Σε κάποια σημεια υπάρχει παγετός και πρεπει να προσέξουμε...

ε όχι να φορέσουμε και απο τώρα κραμπόν!!!

Η φωτό είναι απο την κορυφή Gabler

Στην κορυφή υπάρχει σταυρός,
που διακρίνεται με left click

Το Peitlerkofel 2875m, είναι ένα βουνό των βόρειων Δολομιτών, ξεκομμένο απο τους υπόλοιπους Δολομίτες. Βρίσκεται ανάμεσα στην ανατολική πλευρά της Val Badia και την κοιλάδα Villnöß στα δυτικά. Έχει δύο ξεχωριστές κορυφές, το Grosser Peitler (2875m) και το Kleiner Peitler (2813m), οι οποίες χωρίζονται από μια βαθιά κορυφογραμμή. Είναι ένα αρκετά δημοφιλές βουνό για via ferrata, με την ευκολότερη διαδρομή από το νότο. Όταν ο καιρός είναι ηλιόλουστος, έχουμε εκατοντάδες Via ferratistes στο βουνό. Η πρώτη τεκμηριωμένη ανάβαση έγινε το 1885, αν και οι τοπικοί κυνηγοί πιθανώς έφτασαν στην κορυφή πολύ νωρίτερα, όπως ενδεχομένως και στον Όλυμπο.